Voor de kritische zielen onder u me op de vingers tikken: nee, het gaat hier niet over mijn kleine León maar wel degelijk over Kleine Leon, sindskort literaire held van mijn zoon en zijn moeder, en die heeft géén accent op de 'o'. Van een fijne vriendin (Merci Ellen!) kregen we tijdens onze spetterende babyborrel twee boekjes cadeau: 'Kleine Leon is bloot' (Linne Bie) voor de prins en 'Hoe overleef ik mijn familie' (J. Cleese)voor zijn mama. Aan dat laatste boek moet ik nog beginnen, maar het eerste heb ik al vele malen herlezen en voorgelezen.
By the way, zo even tussendoor: het is niet omdat ik mijn zoon '
kleine prins' noem dat ik mezelf als koningin bestempel. Nou ja:
drama queen misschien, heel af en toe dan ...
Maar ik dwaal te ver af nu. Terug naar Leon en León.
Omdat een schrijvende/lezende ouder nooit te vroeg kan beginnen met het doorgeven van haar/zijn liefde voor het geschreven woord trok ik vandaag met mijn kleine León richting Bouwcentrum (ja, ik weet het Antwerp Expo, maar dat kent echt niemand). Ik wilde er even snel wat boeken kopen en ondertussen mijn grootste schat tonen aan enkele bevriende auteurs.
Dat je als kersverse single mom niet zomaar even snel en spontaan iets onderneemt, dat wist ik al, maar wanneer ik richting tramhalte wandel besef ik dat het met een wandelwagen (al is het dan een Quinny die veel te veel geld kost) onmogelijk is de ondergrondse halte 'Plantin' zonder kleerscheuren te bereiken. Ik wandel dan maar naar de dichtstbijzijnde bovengrondse halte en wring me daar vrij vlot de tram op, waarmee ik al even vlot tot aan het Bouwcentrum geraak. Ik ga vanzelfsprekend op zoek naar de persruimte, want daar is het rustig en zijn spijs en drank voorzien. Nou: dan moet je er eerst nog geraken natuurlijk. Een bescheiden doch steile trap (vier treden) scheiden me van de deur. Oef! Een bereidwillige medewerker helpt me en met Quinny en al begeef ik me richting registratiebalie. Ik speur rond naar spijs (een mini Bounty) en drank (een Espresso uit een machine die het hele Bouwcentrum doet daveren) en ontdoe me van de kledingstukken die niet noodzakelijk zijn om de gemiddelde beursbezoeker genânt te doen wegkijken. Koud is het zeker niet hier.
Na een praatje met de persverantwoordelijke gaat het richting Hal 2 waar ik de Clavis-stand bezoek om even Leen Vandereyken te groeten die net een nieuw tienermeiden-boek heeft geworpen. Leuk weerzien, maar: veel te warm!
Zij weet me wel te vertellen waar ik Kleine Leon kan vinden en na veel trek- en duwwerk zijn we op onze bestemming. Kleine Prins gelukkig, mama gelukkig en na een korte groet aan Stan Lauryssens (Je weet wel, die van Dalí, ook al mét accent) gaat het nog even richting sapjes-bar voor mama. Een heerlijke vitaminenklapper later sta ik weer bij de beruchte trap aan de persruimte en helpt een vriendelijke dame me de trap op en de keuken in. Flesje opwarmen voor León, papje geven, boertje laten en weg zijn we weer.
Een extreem vermoeiend avontuur, maar heel blij dat ik mijn kleine prins der letteren nu al met zoveel papier en inkt omringd zag!
