(bijna) klaar

Lees de column op Vrouw.nl


Wanneer ik me nog maar vijf minuutjes buiten waag, krijg ik steevast de vraag 'Hoe lang nog?' of 'Voor wanneer is het?' Mijn buik is dan ook 'omvangrijk' genoeg opdat mensen zich die vraag kunnen stellen.

Exact 37 weken zwanger ben ik vandaag. Officieel wil dit zeggen dat kleine Mumble volledig ontwikkeld is, dat ik thuis zou kunnen bevallen en dat het nu elk moment kan gebeuren. Na mijn bezoekje aan de vroedvrouw maandag echter weet ik dat mijn baby wel al lichtjes is ingedaald, maar zeker nog niet klaar ligt aan de 'uitgang'. Op zich vind ik dat niet erg, want zo heb ik nog even tijd voor mezelf. Ik wil zeker de enveloppen nog schrijven voor de geboortekaartjes, moet nog naamkaartjes zoeken en schrijven voor de doopsuiker en er liggen nog pakken boeken en dvd's die zich hier de voorbije maanden (en zelfs jaren) opstapelden. En ik zou ook graag wat uitrusten, zodat ik goed voorbereid aan de bevalling kan beginnen ...

Verder zijn er nog enkele onafgewerkte (professionele) opdrachtjes die ik deze week eindelijk wil afronden en slaat ook de nestdrang met steeds grotere opdringerigheid toe. Ik ben de hele dag door bezig met wassen, drogen, strijken, afwassen of poetsen ... en dat is een drang waaraan ik voorheen héél erg goed kon weerstaan, geloof me. Ik heb trouwens ook een poetsvrouw, gelukkig maar, anders zou ik hier dag en nacht staan poetsen ook ... Nu zwaait zij één keer in de week de zwabber hier in huis zodat de zwaarste klussen alvast niet meer door mij hoeven gedaan te worden.

Wat wél klaarstaat, is mijn koffertje waarmee ik naar de kraamkliniek zal vertrekken, samen met de babytas waarin ik de spulletjes voor Mumble heb zitten. Ook de Maxicosi is klaar om mijn zoon van het ziekenhuis veilig thuis te brengen. Sinds maandag staat ook het wiegje te pronken naast mijn bed. Zou Mumble zich pakweg vandaag nog willen tonen aan de rest van de wereld, ben ik in elk geval voorbereid op zijn komst. Wat de bevalling betreft: daar probeer ik zo weinig mogelijk bij stil te staan. Die verloopt bij elke vrouw anders en de vreselijke pijnen blijk je ook erg snel te zijn vergeten als je dat kleine wondertje in je armen houdt. Zeggen dat ik niet bang ben, zou overdreven zijn, maar tot op dit moment blijf ik er vrij rustig onder ... Ik hoop dus dat Mumble niet zo heel lang meer op zich laat wachten, want dat zal me enkel tot meer nadenken nopen ... Dus Mumble: binnen twee weekjes mag jij geboren worden hoor ;-)

Geweldig!

Zo doet onze kleine Mumble het volgens Dr. Tof. Met nog vijf weken te gaan tot M-Day (Mumble Day of wat had u gedacht?) zitten we op vrijdagmiddag vol spanning te wachten om onze kleine spruit nog eens te zien. In de wachtkamer is het vrij rustig, alleszins wat het aantal wachtenden betreft. Er is wel een dame die eveneens 35 weken zwanger is, maar wiens baby zichtbaar ingedaald is en die zo te zien ook last heeft van weeën. Zou ze moeten bevallen? Enkele personeelsleden van het ziekenhuis denken alvast van wel en stellen mij meteen gerust:"Bij u zal het nog wel even duren hoor mevrouw". En wie ben ik om deze ervaren dames tegen te spreken? Het betreft hier weliswaar administratieve krachten, maar ook zij zullen ondertussen wel de nodige ervaring hebben, gezien de vele baby's die hier jaarlijks geboren worden.

Terug naar Dokter Tof dan. Vandaag moet ik, naast de normale check-up een zogenaamde GBS-test ondergaan. Liefhebbers van het iets gevoeligere gynaecologische werk: Google maar eens hoe die eraan toegaat, hier vermeld ik liever geen details.
Na de verplichte testen, is het eindelijk zover: R en ik krijgen onze zoon te zien op groot scherm. 'Zien' is misschien wat veel gezegd, want naast het hoofdje (wat nog steeds in perfecte positie ligt) kan ik niet veel onderscheiden. R daarentegen herkent het dijbeen van onze zoon moeiteloos. Zowel ikzelf als de dokter en vroedvrouw B zijn onder de indruk van zijn kennis. Voor hem is het 'gewoon iets wat ik me nog herinner uit de biologieles'. Nou ja: die biologielessen zijn bij hem al veel langer achter de rug dan bij mij, maar ik had het zo snel toch niet geweten hoor. Chapeau!

Dit is de tweede keer op twee dagen tijd dat ik met verstomming ben geslagen. De eerste keer was bij vroedmeester T waar we op donderdag een voorbereidende sessie volgden. Het ging er over de vier peilers om de pijn van de weeën te bestrijden: houding, water, ademhaling en massage. Vooral op de laatste twee werd de nodige nadruk gelegd. Tijdens het ademhalingshoofdstuk vroeg onze fijne vroedmeester of R soms vaak aan sport deed, omdat hij de ademhalingstechnieken bleek te hebben van een sportman.
Geweldig toch?

Geweldig is ook het woord dat Dokter Tof in de mond nam om de algemene conditie van Mumble te omschrijven: zijn hartje klopt goed, hij ligt in de juiste positie en hij weegt nu al 2700 gram, wat nog steeds iets boven het gemiddelde ligt. Fantastisch nieuws dus! We staan dan ook snel weer terug buiten, want veel valt er niet te vragen of zeggen als het goedgaat. Binnen drie weken worden we hier terug verwacht en dan is het echt bijna zover!
Man man man, dit is zo spannend!

Hot Hot Hot

(zie ook Vrouw.nl)

Bij het dagelijkse weerpraatje van onze nationale weerman of -vrouw hoorde ik enkel nog de woorden 'meer dan dertig graden', 'hittegolf' en 'tropische temperaturen'. Onder normale omstandigheden zou ik begin juli niks liever vernemen, maar nu ik 8 maanden zwanger ben, is dat wel even anders!
Ik moet toegeven dat ik tot nu toe vrij goed gespaard ben gebleven van de typische zwangerschapskwaaltjes, op de extreme vermoeidheid de eerste drie maanden na dan. Maar nu ik de laatste rechte lijn ingegaan ben, begint menige minder aangename bijwerking zich alsnog te manifesteren. Zo heb ik sinds kort last van vochtophoping in handen en voeten en de tropische temperaturen zorgen er bovendien voor dat ik op dit moment geen enkels meer lijk te hebben. Of zoals een buitenlandse vriendin het verwoordde: "Leentje, those are not feet, those are ex-feet". Ik weet niet of die ex nu staat voor 'gewezen' of 'extra-terrestrial', maar voeten herken je er op sommige momenten amper nog in.

Een andere bijwerking is het transpireren, iets wat je dankzij de hormonen al meer dan normaal doet, maar de hitte heeft ook hier weer geen positieve invloed. Zweten doe ik en dit dag en nacht. Voeg daarbij een overgevoelig reukorgaan (dat kent elke mama of mama in spe) en je begrijpt waarom ik soms meerdere keren per dag mijn outfit verander. Dat leidt dan weer tot minstens één gevulde wasmachine per dag! Dat vele wassen en drogen is voor een vrouw met de omvang van een baby-olifantje (Kai Mook moet zo ongeveer hetzelfde gewicht hebben als ik op dit moment) dan weer een aanleiding tot, juist ja, extra transpireren. Hier is, geheel terecht, sprake van een vicieuze cirkel lieve lezer(es)!

Slapeloosheid is nog zo'n leuke. Eerst en vooral is er natuurlijk Mumble die zijn plekje opeist in mijn lichaam. Ik kan, wil of mag het kleine lieve wondertje niets kwalijk nemen, maar dankzij hem is mijn blaas nu wel héél erg klein geworden. Gevolg: Leentje wordt nu gemiddeld drie à vier keer per nacht noodgedwongen wakker voor een bezoekje aan het kleinste kamertje. Ten tweede is zo'n dikke buik niet bepaald handig wanneer je een comfortabele slaappositie wilt innemen. Gelukkig is er het zogenaamde slangenkussen dat toch een beetje soelaas biedt. En dan komen er nu nog eens de tropische temperaturen bij die, ondanks ventilatoren in alle maten, gewichten en kleuren, lekker lang binnenshuis blijven hangen.
Slapen is dezer dagen dus geen evidentie, maar ik besef maar al te goed dat de hoeveelheid mij gegunde nachtrust zeker niet zal toenemen eens Mumble verder groeit buiten mijn buik ... En toch: ik kan amper wachten op die kleine deugniet die dag en nacht om mijn aandacht smeekt!

De checklist: oproep aan ervaren moeders

Omdat de uitgerekende bevallingsdatum nu écht wel erg dichtbij komt (6 weken te gaan), heb ik als goed voorbereide zwangere vrouw uiteraard mijn koffertje én de babytas klaarstaan. Dankzij een checklist van Kind & Gezin en tips van vriendinnen, artsen, vroedvrouwen/mannen en meesters meen ik toch de meeste zaken in mijn kraambagage te hebben zitten.
Maar: het kan altijd beter nietwaar?
Daarom doe ik graag een oproep aan alle vrouwen met ervaring: wat mag er absoluut niet ontbreken in de bagage?

Ik heb volgende zaken ingepakt:
Voor de baby:
sokjes
enkele rompertjes met korte mouwen
enkele rompertjes met lange mouwen
een volledig pakje (met sokjes)
sokjes
twee broekjes
t-shirt korte mouwen
t-shirt lange mouwen
fopspeentjes
verzorgingsproducten & pampers

Voor mama:

ondergoed
nachtkleedjes
kraamverband
warme sokken (er werd me verteld dat je het echt heel erg koud hebt tijdens een bevalling?)
Druivensuiker (dit zou onmisbaar zijn omdat je tijdens een bevalling ongeveer evenveel energie verbruikt dan tijdens een marathon)
Toiletgerief (tandpasta, tandenborstel, make-up, kam, dagcreme, ...)
Hier ontbreekt nog de ideale outfit om weer naar huis te gaan ... tips?

Bedankt alvast voor alle tips!