zondag 29 maart 2009

Brief aan Mumble


Lieve Mumble,

Gisteren hebben je mama en papa een heel erg goed gesprek gehad over onze en jouw toekomst. Er is nog veel werk aan de winkel, maar voor het eerst sinds het crisismoment twee weken geleden schijnt er toch weer een zonnetje over onze toekomst. Papa zal zijn eigen plekje zoeken om daar tot rust te komen en samen zullen we er wel uit komen. Wees er maar gerust in, lief klein ventje, dat jij misschien wel op een onconventionele manier zult opgroeien, maar je bent wel degelijk welkom bij ons allebei. Jij krijgt een mooi leven waarin je beide ouders goed voor je zullen zorgen en je zullen overladen met liefde en warmte.
Dat wou ik je vandaag toch eventjes meegeven!

Liefs,
Mama

donderdag 26 maart 2009

He moves in mysterious ways ...


Kleine Mumble beweegt en dat voel ik nu ook, heel erg goed zelfs!
Gisteren op de trein naar en van Rotterdam had hij er duidelijk plezier in, wat hem meteen echt een zoon van zijn vader maakt. Die houdt namelijk ook wel van de betere treinreis. Zo trok hij vijftien jaar geleden met de Transsiberië-Express door (euh,évidemment...) Siberië. Zelf ben ik trouwens ook niet vies van een lange treinreis en treinde ik ondermeer van Chicago via Pittsburgh naar New York, enkele winters geleden. Bovendien diende mijn grootvader tijdens zijn gehele loopbaan de huidige NMBS, toen nog gemoedelijk de Buurtspoorwegen genaamd. Het treinreizen zit Mumble duidelijk in het bloed en als ik alle kriebels in mijn buik mag geloven, had hij er verdomd veel plezier in gisteren.

Vandaag zit ik trouwens exact in de helft van mijn zwangerschap, althans de officiële termijn, want slechts 4% van de vrouwen bevalt effectief ook op de uitgerekende datum. In mijn geval is dat 13 augustus, maar het kan net zo goed twee weken vroeger of later worden. Maar kom: erg symbolisch vind ik het wel: vandaag ben ik exact twintig weken in verwachting van ons zoontje.

Ik lunchte vanmiddag met een vriendin die me blij verraste met een fotoalbum van haar zwangerschap, bevalling en uiteraard haar kleine spruit. Ik kijk er nu al zo naar uit om hem vast te kunnen pakken en om in zijn lieve kleine gezichtje de trekken van zijn papa en mama, grootouders en - wie weet- overgrootouders te herkennen. Ondanks de situatie die op dit moment verre van ideaal is, weet ik zeker dat het kleine ventje een mooie toekomst heeft met een mama en papa die zielsveel van hem (en elkaar...) houden. Hoe alles er concreet zal uitzien voor hem kunnen we nu nog niet zeggen, maar het zal alleszins een warm nest zijn waarin hij terechtkomt. Daar zullen we wel voor zorgen!

zondag 22 maart 2009

Een nieuwe lente, een nieuw begin ...

Gisteren, zaterdag, tevens het begin van de lente, mijn eerste stappen richting onafhankelijkheid gezet door middel van het aanschaffen van een flink stalen ros. Tweedehands, maar van goede kwaliteit en voorzien van een degelijk slot. Zo'n slot is geen overbodige luxe in een stad waar ik al tot drie keer toe werd beroofd van een (dure) tweewieler...

Omdat dat eerste bescheiden stapje richting mobiliteit gevierd dient te worden, spreek ik af met enkele vriendinnen op een zonovergoten terrasje. Ik trakteer op kaaskroketten, zij luisteren voor de zoveelste keer naar mijn pijnlijk verhaal. Maar ook dat heeft een reden: diezelfde dag heb ik afspraak met mijn Elvis.

Hij arriveert, niet geheel volgens zijn gewoonten, een kwartier te laat. Net als ik ziet hij er moe en niet echt happy uit. In tegenstelling tot wat ik volgens sommigen zou moeten voelen (Yes, ook hij ziet af!), voel ik liefde, enorm veel liefde, voor deze man. Ik wil hem koesteren, knuffelen, kussen, totdat hij weet dat alles goedkomt ... Ik hou zo verdomd veel van die gast. En sorry voor de feministes onder mijn vriendinnen: ik kan hem niet opgeven, zelfs niet hard tegen hem zijn, ook niet na alles wat er is gebeurd. Aan elk verhaal zijn er twee kanten: hoe laf het op het eerste gezicht ook lijkt om een zwangere vrouw te laten zitten, ik weet absoluut zeker dat dit nooit de bedoeling is geweest. Net als het bij mij nooit de bedoeling is geweest hem weg te jagen...
Ik krijg het moeilijk en traantjes wellen op wanneer we het over praktische zaken hebben, maar daarin ben ik zeker niet de enige, want ook hij heeft zichtbaar moeite met de toestand. Het is allemaal verwarrend (wat met onze baby? wat met onze relatie? ...) langs de ene kant en kristalhelder (we moeten dringend elk ons eigen plekje vinden) langs de andere kant ...
Na het gesprek op een terrasje is het tijd voor het onvermijdelijke: hij wil ook nog enkele spullen oppikken in 'ons' appartement... Hem bezig te zien met het inpakken van sokken, onderbroeken en toiletgerief brengt de waterlanders weer boven. Ook voor hem is dit geen gemakkelijk moment, zoveel is duidelijk.

Bij een afsluitende koffie en sigaret, beslissen we om alles een beetje tijd & hem zijn ruimte te gunnen, en vooral dat we het samen zullen oplossen. We zullen we zien hoe het dan allemaal verder verloopt ... alleszins is één ding zeker: onze liefde is verre van dood en ons kindje zal een papa en mama hebben ...

vrijdag 20 maart 2009

Prenatale Massage (zie ook Vrouw.nl)

Toen ik enkele weken geleden met een halsstarrige kramp in de schouder bij de huisarts langsging, had zij maar één mogelijke oplossing: massage met amandelolie. Want alle andere remedies gebruik je als zwangere vrouw niet zonder gevaar voor de baby. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik ontdekte dat ik bij Le Boudoir terechtkan voor een prenatale massage. Natuurlijk wilde ik dat uitproberen!
Na een fikse ochtendwandeling door een mistig Antwerpen (die beloofde zonnige lentedag laat vandaag weer erg lang op zich wachten), stap ik schoonheidssalon/wellness center/kapsalon/trendy restaurant Le Boudoir binnen. Ik ben hier al eens geweest om de kapper aan een strenge, doch rechtvaardige, test te onderwerpen. Die slaagde met glans, als ik de vele complimenten van vriendinnen mag geloven. Vandaag is het de beurt aan het wellnessgedeelte, maar eerst krijg ik een lekker kopje organische muntthee aangeboden. Heerlijk ontspannend, een perfect voorspel voor het serieuze werk: de prenatale massage.

Ik besluit op voorhand niet te veel vragen te stellen, maar me volledig te onderwerpen aan de vakkundige handen van Lutje, een sympathieke Limburgse. Zij straalt voornamelijk 'rust' uit, maar wekt ook vrijwel onmiddellijk een zeker vertrouwen op, zonder opdringerig te zijn. Ik voel me meteen op mijn gemak bij haar, dus ik volg haar gewillig naar de kelderverdieping. Na een snelle sanitaire stop, ga ik de massageruimte binnen, waar het licht gedempt is, de muziek rustig en de geur niet te sterk. Gelukkig maar, want daar had ik me even zorgen over gemaakt.

Ik heb eerder massages ondergaan, maar omdat dit een eerste keer is met bolle buik, luister ik geduldig naar de uitleg van Lutje. Mijn slipje mag ik zoals verwacht aanhouden, maar bij last aan de borsten kan ik ook mijn beha aanhouden. Mijn tepels zijn de laatste weken heel erg gevoelig en ik wil niet dat de minste aanraking van een handdoek mijn zen-moment naar de haaien helpt. Geen topless massage dus, hoewel ik op dit moment best wel trots ben op die twee stevige borsten van me!

Voor het eerste deel van de massage, die één uur zal duren, moet ik op mijn rug liggen. Lutje masseert mijn hoofd, schouders, uiteraard buik, en benen. Hoewel er geen enkel bewijs is dat massage met etherische oliën schadelijk is voor de baby, gebruikt Lutje enkel een basisolie die compleet onschadelijk is. Niet alleen de massageolie is anders, ook de massagetechnieken zijn anders dan bij een 'normale' massage. De nadruk ligt veel minder op dieptemassage, behalve op bijvoorbeeld de heupen, omdat die de komende maanden nog een hoop last te wachten staat. Bij een prenatale massage wordt de nadruk voornamelijk gelegd op de goede lymfedoorstroming, waardoor de afvalstoffen zo goed mogelijk worden afgevoerd.

En wat doet ze dat goed: al snel ben ik volledig ontspannen en kan ik nog maar aan één ding denken: mijn baby. Het kleine kereltje in mijn buik. Heel bizar is het: wanneer ik probeer aan andere zaken te denken, lukt dat met de beste wil van de wereld niet. Achteraf zal Lutje me ook vertellen dat ze zich vooral focust op de band tussen moeder en kind, dit is haar dus ongelooflijk goed gelukt.

Een zalig, ontspannend uurtje met als toegift een extra massage van die pijnlijke schouder, die me voorlopig geen parten meer speelt. Verder ben ik er zeker van dat ook het kleine ventje ervan genoten heeft, en dat is toch het belangrijkste, nietwaar?

maandag 9 maart 2009

Tante Leentje


De lente hangt volgens de weermannen en vrouwen nu al een hele poos in de lucht, ook gisteren was het weer zover. Via een last-minute afpraak via een chatsessie en een bevestigend telefoontje lag de zondagse brunch bij broerlief dan ook al snel vast.
En zo staan we zondagmiddag om 12u stipt (of toch zo ongeveer) met onze handen en zakken vol gezonde lekkernijen voor een feloranje deur.
Mijn nichtje Brynn, mijn favoriete peuter of all times, komt op enthousiaste wijze op me afgelopen. "Dag tante Leentje!" Ik voel aan mijn kleine teen dat het geen rustige middag zal worden, maar dat de kleine deugniet me met veel plezier in al haar zondagse activiteiten zal betrekken vandaag. Maar hé: qua oefening voor binnenkort kan dat wel tellen en ze is écht een schatje!
Wanneer we dus na een copieuze maaltijd een wandeling naar het park ondernemen, kan tante Leentje mee de speeltuin in en gaat ze onder lichte dwang van een net geen drie jaar oude uk mee de schommel op.
Ach, het is allemaal zo leuk met die kindjes, ik kan amper wachten tot onze kleine spuit zich laat zien.

"Wil je eens voelen aan mijn buik?", vraag ik dan ook aan kleine Brynn. "Ja, dikke buik! De baby van tante Leentje zit in haar buik!"
De kleine meid is goed gebrieft door mama en papa en weet dus maar al te goed waar ze aan toe is, al vertelde ze al enkele keren aan haar mama dat ze liever een zusje zou krijgen dan een neefje ... Maar dat zal wel veranderen eens ze onze kleine Mumble in de ogen krijgt, daar ben ik zeker van ...