Hormonen

'Hormonen' ... een woord dat door vrouwen te pas en te onpas in de mond wordt genomen wanneer ze zich eens wat minder lekker in hun vel voelen. Ook ik ben zo iemand die zich tijdens een nogal hevige PMS-aanval wel eens van het hormonenexcuus placht te bedienen. Maar al die hormonale opstoten en daaruit volgende moodswings, emotionele driftbuien en ronduit belachelijk overkomende gedragsveranderingen vervallen in het niets naast de toestanden die zich tijdens dit eerste trimester van mijn zwangerschap al hebben afgespeeld.
Zo had ik medio november (Telenet Digitaal was eindelijk in Antwerpen verkrijgbaar!) tijdens het bekijken van de film 'World Trade Center' toch al iets moeten doorhebben. Dit zoveelste relaas over de afschuwelijke 9/11 aanslagen had zulks een grote invloed op me dat ik tijdens het laatste halfuur van de film onophoudelijk tranen met tuiten huilde.
Nu durf ik tijdens een emotionele scene al eens een traantje weg te pinken, maar echt huilen: nooit eerder meegemaakt, laat staan een half uur aan een stuk. Op dat moment hadden noch de wederhelft (die zelf ook wel eens traantje laat tijdens een emomoment, één van zijn talrijke charmes) noch ikzelf door dat het wel eens 'de hormonen' zouden kunnen zijn.
Ondertussen weten we wel beter .. Ik las dat tijdens de zwangerschap de hoeveelheid hormonen in een vrouwenlichaam tot duizend keer hoger kan liggen dan anders ... Dat zegt al voldoende ..
Ook tijdens de intiemere bedmomenten spelen mijn hormonen wel eens op ... dan begin ik zonder enige verklaring hysterisch te lachen tijdens een opkomend orgasme of kan ik niet meer stoppen met huilen wanneer mijn schat op punt van komen staat, waardoor de zin dan weer heel eventjes, nou ja, weggaat .. Positief puntje echter: de orgasmes zijn zo mogelijk nog intenser tijdens deze periode ...
Ik voel op dit moment dat het zich allemaal een beetje aan het herstellen is en dat ik een relatief emotioneel evenwicht heb bereikt ... tot de volgende uitbarsting van hormonen waarschijnlijk ...

(oops, deze blog was toch bedoeld als souvenir voor de baby die we in augustus verwachten? ... dit wordt bij deze dan een cadeau voor zijn/haar achttiende verjaardag, en misschien zal hier en daar toch van enige censuur sprake zijn ...)

Shock vs hoop

Zoals iedereen die gisteren het nieuws vernam van de vreselijke feiten die zich voordeden in kinderdagverblijf Fabeltjesland in het Oost-Vlaamse Dendermonde, ben ook ik nog steeds min of meer verdoofd.
Hoe meer details we via de media te weten komen, hoe minder we het lijken te snappen. Wat bezielde Kim De Gelder, eenjongeman van 20 om onschuldige wezentjes van nog geen jaar oud zo brutaal en gewelddadig het leven te ontnemen? Hier kan toch geen enkele verklaring voor zijn?
Toen ik het nieuws vernam, was mijn eerste gedachte uiteraard de baby in mijn buik ... Heel even hoopte ik dat kleine Mumble voor altijd in de veilige omgeving van mijn baarmoeder zou kunnen blijven zitten. Maar al snel besefte ik dat, om het met de woorden van minister-president Peeters te zeggen, 'absolute veiligheid nooit gegarandeerd is'. Het enige wat Rob en ik kunnen doen, is ons kindje zoveel mogelijk liefde en warmte geven én vertrouwen in zijn of haar medemens. Want hoe moeilijk het ook is in deze tijden van leugens, bedrog en kindermoord: de meeste mensen bedoelen het nog steeds goed met elkaar. We mogen de hoop niet verliezen en moeten blijven geloven in elkaar, voor we in een totaal verzuurde wereld leven waarin iedereen tien sloten op de deur plaatst en na het donker niet meer buiten durft.
In zo'n wereld wil ik alleszins mijn kindje niet zien opgroeien.
Daarom wil ik langs deze weg graag mijn medeleven betuigen aan alle slachtoffers, familieleden en vrienden, maar tegelijk ook mijn geloof in de medemens benadrukken.
Wat zich gisteren afspeelden is tragisch, waanzinnig en woorden schieten me tekort om uit te drukken wat ik hierbij voel, maar: het is het werk van één zieke geest.
Ik denk meteen ook aan de begeleiders in het kinderdagverblijf, waarvan eentje haar leven gaf om de dader te stoppen, en de hulpverleners die zo snel en accuraat hebben gehandeld. Zij hebben het wel goed voor met hun medemens en wagen soms dagelijks hun leven om dat van anderen te redden en/of te beschermen. Als we daarin blijven geloven in die goedheid van anderen, dan komt het volgens mij toch nog een beetje goed ...

De eerste echo

Volgende week vrijdag gaan we voor de tweede keer op bezoek bij Dokter Grof, mijn gynaecoloog. Bij ons eerste bezoekje, zo'n twee weken terug, viel ik bijna van mijn stoel bij het horen van zulks een grove taal uit de mond van een arts met uitstekende reputatie. De reden waarom ik niet van mijn stoel viel: ik stond recht en was bovendien halfnaakt omwille van het onderzoek (wat nog moest volgen by the way)!
Dokter Grof (ik wil niemand afschrikken dus ik geef zijn echte naam niet hier) had namelijk onmiddellijk een opmerking over de omvang van mijn buik en de manier waarop hij deze uit zijn mond liet ontsnappen, was met slechts één woord te omschrijven: grof!
"Hier hangt wel al wat veel vet aan hé, meisje!", waren zo ongeveer de letterlijke woorden. Achteraf pas merkte hij het medische dossier waarin stond uitgelegd dat die 15 extra kilo's er niet zomaar waren gekomen, maar door een hoogdringende medische behandeling (pillen).
Zowel Rob als ikzelf waren in shock waardoor we de eerste echografie in een soort van wazige toestand beleefden. Maar toen Dokter Grof ook het geluid aanzette en we het hartje van kleine Mumble hoorden, konden we aan niks anders meer denken en kregen we allebei een krop in de keel. We kregen natuurlijk ook een foto mee naar huis en die zit nu al in de portefeuille van mama én papa!
Het is nu dus dubbel spannend aftellen naar volgende week vrijdag wanneer we de tweede echografie ondergaan, maar meteen ook een afspraak zullen maken met een andere dokter. Dokter Grof: You are fired!

Het dieet - deel 1

Dat het niet altijd even eenvoudig is om te weten wat je al dan niet zonder gevaar voor de baby mag eten, zal elke zwangere vrouw of moeder zeker kunnen beamen.
Voor mij was het in het begin, mede dankzij de vele internetfora, niet erg duidelijk wat nu wel of niet mag.

Ondertussen weet ik wat absoluut NIET mag:

1. rauw vlees: bye bye superongezond smoske préparé en niet goed doorbakken dikke sappige steaks ...

2. rauwe vis waarvan je niet zeker bent dat hij absoluut vers is: bye bye teergeliefde sushi en sashimi van bij Fuji San, want echt zeker ben je nooit, tenzij je natuurlijk de vis zelf uit de zee gaat halen ...

3. kaas op basis van rauwe melk: mijn tip: ga bij twijfel naar een joodse zuivelhandel, daar is alles op basis van gepasteuriseerde melk!
Ik las ook ergens dat kazen waarbij niets expliciet staat vermeld op basis van gepasteuriseerde melk zouden zijn ... maar daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur steken ...

4. slecht gewassen rauwe groenten: vermijd gewoon slaatjes op restaurant en was thuis je groenten grondig. Vorige week kreeg ik nog de tip van een vriendin om wat zout bij het spoelwater te voegen, dit zou het proces versnellen.

5. te veel vitamine A: Een te hoge inname van vitamine A kan in de vroege zwangerschap de vrucht beschadigen bij daarvoor gevoelige vrouwen. Matig gebruik van leverproducten levert geen problemen op, zolang het niet wordt gecombineerd met een multivitaminesupplement met vitamine A. Een sneetje leverpastei bevat 350 microgram vitamine A en is dus geen probleem!

Meer info over vitaminen vind je op http://www.vitamine-info.nl/zwangeren

Dan nog even wat wel mag, zelfs moet:

1. Veel groenten en fruit

2. 2 tot 3 keer week (vette) vis eten (makreel, haring, etc..) omwille van de Omega 3. Omega 3 is heel goed voor de ontwikkeling van je kindje, je kan ook visolie capsules nemen, maar bij mij lukt dit niet zo goed, wegens de nogal sterke geur van euh ... vis, die geen al te beste invloed heeft op mijn maag ...

3. Veel zuivelproducten, omwille van de calcium

4. veel water drinken (1,5 a 2 liter per dag)


Verder drink je uiteraard best geen druppel alcohol en stop je best volledig met roken.
Dat laatste is helaas iets wat ik nog niet helemáál heb gedaan, maar daarover later meer...

Naar de cocktailbar!

Een lieve vriend belde me gisteren op, of ik tijd en zin had om iets te gaan drinken. Tijd had ik zeker en aan zin ontbrak het me ook al niet. Er stelde zich slechts één probleem: waar zouden we afspreken? Met kleine Mumble in mijn buik wilde ik liever niet naar een overvolle rokerige kroeg, maar wat was het alternatief?
Tim kwam al snel met een voorstel: 'Cocktails at Nine', een hippe rookvrije cocktailbar. "Een cocktailbar?", hoor ik u al denken. Wel, volgens Tim zou ik er best kunnen genieten van alcoholvrije alternatieven. Ik besloot om de trendy en vrij prijzige tent van Gerty 'Boeketje Vlaanderen' Christoffels een kans te geven en trommelde nog wat andere vrienden op.

De gekozen locatie bevindt zich trouwens niet alleen vlakbij de kathedraal maar ook tegenover mijn vroegere stamkroeg 'De Pelikaan'. Dat Pelikaantje echter zal de komende maanden geen optie zijn. Daar hangt het naar aloude traditie vol met ongezonde sigarettenrook en oude dronken mannen die, als het van hun buik afhing, misschien wel in blijde verwachting zijn van een ferme drieling!

De avond verliep vlotjes en de cocktails, met of zonder alcohol, gingen eveneens vlotjes naar binnen! Bovendien was ook Kriss, een oude Engelse bekende van manlief, op de afspraak. Hij kent mijn ventje al jaren en was zichtbaar verheugd met het nieuws van een nakend huwelijk en de komst van een kleintje komende zomer.

Rond een uur of tien besloten we de rekening te vragen en ging het moe maar tevreden terug richting appartement, waar ik als een blok in slaap viel.
Mumble had zijn eerste bezoekje aan de cocktailbar erop zitten en daar hadden ook mama en papa van genoten!
En vanmorgen werd ik katerloos wakker, één van de vele geneugten van de zwangerschap!

Welkom

Lieve lezer,

Dit moet zo ongeveer de derde keer zijn dat ik vol goede moed en pakken inspiratie met een nieuwe blog start. U bent dus gewaarschuwd: ook dit keer begin ik er met de beste voornemens aan, maar het is nog lang niet zeker dat ik het langer dan een paar weken volhoud.

Alhoewel, ik wil deze blog vooral bijhouden omdat ik in augustus een eerste kindje verwacht en het voor die kleine man of meid later misschien leuk is om te lezen wat mama allemaal voelde terwijl hij/zij in haar buik zat ...
Of misschien zal het hem of haar geen moer interesseren en zal deze blog louter een manier blijken om mij tijdens periodes van hormonale schommelingen af te zonderen, zodat manlief niet al te veel moet lijden?
Maar dat zijn zorgen voor later. Voorlopig ga ik er maar van uit dat ik met deze blog niet enkel een nobel doel nastreef, maar dat er binnen zoveel jaar effectief iemand zal zijn die hier echt iets aan heeft.

Ik ben dus 'in verwachting', exact 10 weken en 2 dagen vandaag. De geplande geboortedatum is 13 augustus en voorlopig groeit kleine Mumble (zo noemen de papa en ik het kleine mensje voorlopig nog tot we meer weten omtrent het geslacht) zoals het hoort. Ondanks zijn/haar 2,7 cm heeft Mumble toch al alles wat een mensje hoort te hebben. Enorm fascinerend allemaal en soms heel moeilijk om te vatten dat er een kleine homo sapiens groeit in mijn buik. Ook voor de papa is het niet altijd even simpel om zich in zijn nieuwe rol van aanstaande echtgenoot en vader in te leven. Hij was het tot iets meer dan een jaar geleden gewend om alleen te wonen en zijn ding te doen. Nooit had hij kunnen denken nog samen te wonen met een (toegegeven, niet altijd even gemakkelijk te doorgronden) vrouw en dan ook nog eens een kind bij haar te verwekken. Bij deze: ik begrijp het lieve schat, en zal zeker geduld met je hebben. Vergeef jij me mijn mood swings dan ook?