Nieuwe column op Vrouw.nl

Lees hier de column!

Mumble is goed bezig!

Vrijdagmiddag 14u - voor de eerste keer zit ik alleen in de wachtkamer bij Dokter Tof (ja, die naam is hij nu echt wel waard), wegens drukke werkzaamheden voor de papa van Mumble. De lokale held is zelf druk in de weer met een keizersnede, dus het kan even duren voor ik binnen kan. Ik voel me onwennig nu ik hier alleen moet zitten wachten, dus stuur ik een niet zo vriendelijk bericht naar R, waarvan ik later veel spijt heb, maar dat spijt komt zoals steeds te laat. De vriendelijke secretaresse vraagt me mijn GSM-nummer zodat ik buiten in het zonnetje kan wachten tot het mijn beurt is.
Ik zet me op een rustig bankje, lees de krant en na een half uurtje word ik gebeld: de dokter is klaar om mij te ontvangen.
Zenuwachtig als altijd stap ik op de weegschaal (flink zo Leentje, nog steeds niet bijgekomen en dat na 22 weken!) en laat ik mijn bloeddruk meten (14/7.5, perfect in mijn toestand). Maar dit alles is slechts het voorspel in aanloop naar het echte werk: de echografie waarop ik mijn kleine ventje te zien krijg.
Vijf minuten later komt Dokter Tof eindelijk binnen en smeert hij mijn ronde buik in met gel. Dit is en blijft een enorm spannend moment ...
En daar is hij dan: kleine Mumble die de laatste dagen zo actief was, toont zich trots aan ons. Vandaag is het tijd voor een uitgebreid onderzoek en Mumble scoort over de hele lijn zeer goed: zijn hersentjes ontwikkelen zich goed, zijn hartje klopt zoals het moet, zijn maagje en slokdarm werken naar behoren, zijn bovenlip is niet gespleten, hij heeft normale voetjes met tien teentjes en dus geen klompvoetjes, kortom: alles is zoals het moet zijn!
Hij weegt al 500 gram en ook op dat vlak zit hij goed op schema.
Mama is weer heel gelukkig met haar flinke zoon, en ook papa is trots op Mumble (en ook wel een beetje op de mama denk ik...)
En mama zelf, die voelt zich op die manier weer een stapje bij een Happy End, of nee een Happy Beginning, ergens in augustus ...

Daten!

Erg orthodox is mijn huidige situatie zeker niet sinds R. twee weken geleden bij zijn broer introk, in afwachting van een eigen plekje. Samen met kleine Mumble in mijn buik woon ik in het appartement waarin we vorig jaar samen enthousiast onze intrek namen.
Omdat het alleen zijn me niet echt in het bloed zit, besloot ik dat het tijd was om weer te gaan daten. Wacht, ik hoor jullie al lichtjes afkeurend zuchten: "Nee toch Leentje, Mumble's papa is pas twee weken geleden vertrokken en jij gaat alweer daten???" Wel, laat me jullie meteen geruststellen: de date van afgelopen zaterdag wás er eentje met de papa van kleine Mumble. Hij is ook echt de enige man waarmee ik ooit nog wil daten, zoveel is zeker!

Maar goed, terug naar zaterdag. Voor mij leek het echt een eerste date, zo zenuwachtig was ik. Het is natuurlijk absurd om dit te denken van een afspraak met de man wiens kind je draagt, dus ja, alweer hoor ik jullie alweer denken: "Wat bezielt die meid nu weer?" Maar toch: ik voelde het aan alsof het een allereerste afspraakje met R. betrof ... Misschien had ik daarom in eerste instantie gepland om op zaterdagavond samen uit eten te gaan, maar dat zag hij niet zo goed zitten. Begripvol als ik ben, of althans probeer te zijn in deze 'speciale' omstandigheden, stemde ik toe met een cafébezoekje in de namiddag.

Vroeg in de ochtend trok ik al de stad in om de tijd te doden en op zoek te gaan naar een nieuwe outfit die zowel mijn breder wordende heupen (hip hoi!) als groeiende buik (ben ik apetrots op!) zou accentueren. Helaas voor mij, maar gelukkig voor mijn bankrekening, vond ik niet onmiddellijk een geschikte outfit. Ben dan maar een boekhandel in gevlucht waar ik de nieuwste van Candace Bushnell aanschafte. Niks zo goed om de zenuwen bij het daten te onderdrukken dan een boek van Mevrouw Sex and the City herself toch?

Maar alweer dwaal ik af ... Ik vatte een half uur voor afspraak post aan een rustig tafeltje op de plaats van afspraak. Met een koffie verkeerd en versgedrukte chicklit bij de hand voelde ik me alleszins iets rustiger worden. Mijn date daagde een half uur te laat op, maar daarvoor had hij een zeer goede reden. Moest ik R. nog nooit eerder hebben gezien, had ik nu over een coup de foudre kunnen spreken, maar in dit geval kan dat niet. Jammer, want ik voelde naast een kriebelende Mumble in de onderbuik ook een lading vlinders in de buik.

Wat zie ik die man graag! En wat was het een zalige date! We praatten honderduit en hadden nog nooit eerder een dergelijk open en constructief gesprek. Vijf uur later namen we, beiden zichtbaar tevreden over ons eerste afspraakje, afscheid in het donker. Een tweede date komt er zeker, en een derde, een vierde... En wie weet wat er nog allemaal volgt...


Lees deze column ook op Vrouw.nl