The Big Day - het verslag

Ondertussen is onze kleine schat bijna twee weken oud, dus hoog tijd om hier wat meer te vertellen over hoe hij op de wereld kwam. Zoals eerder al gemeld, werd bij mijn bezoek aan de vervanger van Dr Tof (die een weekje met vakantie was) vastgesteld dat mijn bekken te smal was om León te verzekeren van een veilige doorgang. Er werd dus een afspraak gemaakt voor een keizersnede op maandag 17 augustus, vier dagen na de uitgerekende bevallingsdatum en toevallig (of niet) ook de dag die Dr Tof had voorspeld als uiteindelijke geboortedatum van onze zoon.

Die maandag
Ik zou rond 10u naar het ziekenhuis gaan en dan in de vroege namiddag onder het mes gaan. Om 9u krijg ik echter telefoon van Dr Tof himself (voor diegenen onder ons die zich al de hele tijd afvragen wie die man nu eigenlijk is: zijn identiteit zal spoedig bekend gemaakt worden!). Hij vraagt me of ik alvast naar het ziekenhuis wil komen, want ze zijn daar al klaar voor me. Later blijkt dat twee keizersnedes zijn weggevallen waardoor ik plots 's ochtends al aan de beurt ben. Geen tijd om me nerveuzer te maken dan ik al was dus. We vertrekken onmiddellijk naar het ziekenhuis, ik schrijf me in (op het laatste moment beslis ik toch maar voor een eenpersoonskamer te kiezen) en begeef me naar het verloskwartier. Daar krijg ik op vijf minuutjes tijd een infuus en een laatste check-up van mezelf en de kleine man. Een kwartier later lig ik in het operatiekwartier waar een (niet zo fijne) vrouwelijke anesthesist pogingen doet me de epidurale verdoving toe te dienen. Met een baby van bijna vier kilo in mijn buik slaag ik er met heel veel moeite in mijn rug bol te maken, maar na een tijd lang proberen (en veel pijn) lukt het dan toch. Ik word op de operatietafel gelegd en terwijl R helemaal steriel wordt gemaakt, komt Dokter Tof alvast even mijn handje vasthouden. Gezien mijn verleden van hyperventilatie en paniekaanvallen geen overbodige luxe! Stilaan verdwijnt elk gevoel uit mijn onderlichaam waardoor ik weet dat het bijna zo ver is. Binnen dit en een half uur is onze zoon geboren, een onbeschrijflijk gevoel!
Ondertussen is R er komen bij zitten. Ik kan enkel zijn ogen zien, de rest van hem zit verstopt onder het traditionele groene pak, maar die spreken boekdelen. Ook hij is enorm zenuwachtig om zometeen zijn zoon te leren kennen. Hij houdt mijn (ferm zwetend) handje vast en houdt het team van dokters en verplegers goed in de gaten.
"Schat", vraag ik hem,"zijn ze al begonnen?"
"Nee hoor, ze zijn bezig met de voorbereidingen", luidt zijn antwoord. Maar ik voel een getrek en geduw van jewelste en enkele seconden later is het zover: een nieuwe wereldburger zet zijn longen open en schreeuwt het hele ziekenhuis bij elkaar. Welkom op de wereld León! Vanaf dan gaat alles enorm snel en verkeer ik in een roes. De baby wordt aan me getoond en onmiddellijk meegenomen om te wassen. R mag mee en ik blijf verweesd achter op de operatietafel. De placenta moet nog verwijderd worden en de wonde gehecht. Even later komt kleine León frisgewassen en flink rozig heel even bij me en mag ik hem alvast een zoentje geven. Onbeschrijflijk wat er dan allemaal door me heen gaat. Ik besef het nog niet helemaal, maar dit is wel mijn zoon, onze zoon, ons kindje!

Na het dichtnaaien van de wonde, word ik nog even naar 'recovery' gebracht, maar lang duurt dat niet. Ik wil immers naar mijn zoon, wie kan het me kwalijk nemen!
León zelf ligt ondertussen lekker bij papa en heeft het duidelijk naar zijn zin. Een vroedvrouw legt hem op mijn buik en ik voel voor het eerst zijn zachte babyhuid tegen mijn naakte lichaam. Man man man ... dit is geweldig!

Welkom León!

Op dinsdag 17 augustus om 11u06 is onze zoon León geboren. Hij woog maar liefst 3,910 kg en was op zijn eerste levensdag al 51 cm lang. Een flinke jongen dus!
Omdat León ter wereld kwam via een keizersnede ben ik op dit moment nog erg moe, maar ik hoop de komende dagen opnieuw iets meer energie te hebben om hier het verhaal van León's eerste weekje te doen.
Enkele foto's voeg ik alvast bij!

D-Day

13 augustus: D-Day. De datum is al maanden een moment waar zowel ik als de papa, als de rest van de familie en de (virtuele) vrienden naartoe leven. Die dag is bijna voorbij en kleine Mumble zit nog steeds hoog en droog in mama's buik. Gisterenavond was er ook een check-up voorzien, voor een keer niet bij Dokter Tof, want die is een weekje met vakantie. We hadden een afspraak bij het afdelingshoofd van het ziekenhuis die meteen ook zou controleren of er al sprake was van enige 'ontsluiting'.
De eerste controles verlopen vlot: Mumble is op vijf dagen tijd 300 gram bijgekomen en de teller staat nu op 3580 gram, wat erg flink is. Zijn hartje klopt ook op een fraai ritme en hij zit perfect klaar om geboren te worden.
So far, so good.
Daarna is het de beurt aan het intern onderzoek en het duurt geen vijf seconden of dat wordt gestaakt. "Kleedt u zich maar terug aan mevrouw, want uw bekken is waarschijnlijk veel te smal." Wat een schok! Dit betekent dan dat ik een keizersnede moet ondergaan om kleine Mumble op de wereld te zetten. Ik kan de tranen niet tegenhouden en ook R. is zichtbaar onder de indruk. Je zou voor minder natuurlijk, want hiermee hadden we totaal geen rekening gehouden. We proberen echter nog niet te panikeren en na een kort, maar duidelijk, gesprek met de dokter wordt er alvast een afspraak gemaakt voor een keizersnede aanstaande maandag. Ik moet echter vandaag, op D-Day dus, nog even een scan laten nemen waarmee elke twijfel meteen wordt weggenomen: mijn bekken is inderdaad te smal voor een natuurlijke bevalling.
Conclusie: een hoop verwarde gevoelens, maar de zekerheid is er nu wel: ten laatste maandagmiddag word ik voor het eerst mama!

En ...?

De vraag wordt me dezer dagen enorm veel gesteld via alle mogelijke wegen: telefoon, GSM, sms, MSN, Facebook, e-mail, ... Het is ongelooflijk hoeveel mensen meeleven met deze zwangerschap. Het doet een mens deugd! Maar telkens opnieuw moet ik mama, papa, vrienden, vriendinnen en schoonfamilie teleurstellen: 'Nee, nog geen vorderingen, ik voel me wel alsof ik elk moment kan gaan ontploffen, maar de weeën zijn nog niet begonnen.' Hoewel: enkele keren dacht ik écht dat het zover was, maar het bleken dan oefenweeën te zijn, of (pijnlijke!) steken ten gevolge van het indalen van de baby. Dat doet hij nu trouwens al enkele weken, wat goed nieuws is, maar een mens begint zich dan toch af te vragen hoe lang hij van plan is er nog over te doen ...
Maar we proberen hier met z'n allen rustig te blijven en vanavond is er nogmaals een controle bij de gynaecoloog. Helaas niet bij Dokter Tof, want die is er een weekje tussenuit. Niet erg volgens hem, want ik zal aanstaande maandag pas bevallen, om 15 u nog wel. Nou ja, we zien wel ... Vanavond meer nieuws!

Een gokje wagen (Vrouw.nl)

Mijn uitgerekende bevallingsdatum is 13 augustus, volgende week donderdag dus. Mijn zoon is begonnen aan zijn (langzame) afdaling, maar blijkt het toch nog erg goed te hebben in mama's buik.
In deze column wil ik graag een beroep doen op de ervaring van andere vrouwen die moesten bevallen van hun eerste kindje. Hoe heeft de geboorte zich bij jou aangekondigd? Ben jij bevallen op de uitgerekende datum of was het kindje er vroeger? Of zat hij/zij zo lekker dat je na 42 weken zwangerschap naar het ziekenhuis moest om de bevalling te laten inleiden?

Ik voel sinds vorige week regelmatig een steekje hier en een pijnscheut daar, maar de duidelijke weeën zoals ze mij werden beschreven door dokters, vroedvrouwen en andere kenners laten nog op zich wachten. Ik word toch een heel klein beetje ongeduldig en wil enorm graag mijn kleine ventje in mijn armen houden, maar ik vind het zo lastig om niet te weten wanneer hij precies zal komen.

Ik hoorde al verschillende theorieën, ondermeer dat de meeste vrouwen 's nachts hun weeën krijgen omdat je dan meer ontspannen bent. Een andere theorie luidt dat bij volle maan opvallend meer vrouwen bevallen. Dit zou kunnen betekenen dat het vandaag al zo ver is voor mij!

Dan zijn er nog de vele vrouwen die me vertellen dat een eerste kindje meestal 1 of 2 weken overtijd is, maar ik zie dan weer in mijn omgeving dat een eerste kindje regelmatig vroeger komt...

Met andere woorden: ik weet het allemaal niet meer en ik begin enorm ongeduldig te geraken. Ik reken dus op jullie eigen ervaringen of op de vele theorieën/verhalen uit jullie omgeving. Niet alleen is het voor mij een leuk tijdverdrijf om die vele verhalen te lezen, het zal me hopelijk ook iets meer geduld opleveren.

Verder mogen jullie uiteraard ook een gokje wagen wat de geboortedatum (en uur eventueel) van mijn kleine wondertje zal gaan worden. Wie weet hangt er nog een mooie beloning aan vast voor de uiteindelijke winnaar.

En zoniet: het is toch alweer een leuk tijdverdrijf!

Lees de reacties op Vrouw.nl

Een kus van de dokter ...?

Vrijdagochtend - ik ben nu 38 weken en 1 dag zwanger - hoor ik op de radio het nieuws over de eerste griepdode in ons land. Meteen krijg ik als aandachtige luisteraar de tip om mensen te kussen in plaats van een hand te geven. Wanneer we die middag bij Dr. Tof in de wachtkamer zitten, moet ik terug denken aan dat nieuwsbericht. Dat is ook niet moeilijk, want in het hele ziekenhuis hangen affiches met waarschuwingen voor de Mexicaanse griep ..
"Goeiemiddag Leentje, alles goed?", klinkt het zoals steeds enthousiast. Ook de uitgestoken hand volgt enthousiast. "Sorry, dokter, we moeten kussen. Heb ik gehoord van de griepcommissaris vanochtend." Als antwoord krijg ik een verwarde blik van de dokter en een lachje van R. Die kent me natuurlijk al langer dan vandaag!
De dokter gaat niet in op mijn verzoek om een stevige smakkerd, maar gaat dan maar over tot de orde van de dag: de echografie.
Onze zoon doet het nog steeds zeer goed en is alweer 500 gram bijgekomen: de teller staat nu op 3kg 200 gram, een gezond en gemiddeld gewicht na 38 weken/1 dag zwangerschap. Maar van vriendinnen hoorde ik al vaker dat die schattingen er nog tot 500 gram boven of onder kunnen zitten. Ach, op dit moment kunnen we toch niets anders dan afwachten hé. There's no way back now en hoe we het ook draaien of keren; binnen maximum 4 weken is onze zoon er!
Niet enkel het gewicht van onze zoon houdt me bezig, ook het gewicht van mama is interessant. Zij doet het ook erg goed: sinds mijn eerste bezoek aan Dr Tof ben ik slechts 6 kilo zwaarder geworden. Dat is ook goed nieuws, maar ik had natuurlijk al genoeg extra voorraad vóór ik zwanger werd ;-)
Verder wordt ook de bloeddruk gemeten (ok) en wordt de ligging van de baby nogmaals gecheckt. Hij daalt langzaam aan goed in, maar bij een eerste kindje wil dat nog niet zo heel veel zeggen wat bevallingsdatum betreft.
Nogmaals dezelfde conclusie dus: afwachten is de boodschap ...