Vrijdag, 14u30
We mogen voor een derde keer langs bij onze allerliefste gynaecoloog, eerder door mij omschreven als Dokter Grof weet u wel ...
Bedoeling is, naast de vanzelfsprekende maandelijkse check-up, te kijken of onze kleine Mumble over een plassertje dan wel een spleetje beschikt. De hele heisa rond het kennen van het geslacht van je baby, iets wat in onze omgeving al had geleid tot speculaties volop, ging eerlijk gezegd een beetje aan ons voorbij. Voor de familie van Rob zou het leuk zijn een mannelijke voortzetter van de familienaam te hebben en voor mijn ouders zou het na het dochtertje van mijn broer fijn zijn een jongetje te hebben als tweede kleinkind. Voor ons maakte het totaal niks uit:
nada,
rien de knots. Als de kleine maar groeit en bloeit (dixit oma Zee) en het hartje klopt, dat is het enige wat ons op zo'n moment interesseert.
In de wachtkamer kan je, zoals gewoonlijk, over de koppen en bolle buiken lopen. Keer op keer presteren ze het hier toch maar om twee mensen op hetzelfde uur bij dezelfde arts een afspraak te geven. Geen wonder dat je dan pas een uur later eindelijk binnen kunt! Tijd genoeg dus om nog zenuwachtiger te worden en het kalmerende effect van de wandeling naar het ziekenhuis is na tien minuten totaal uitgewerkt. Voeg daar nog een meisje bij dat helemaal overstuur in de wachtkamer zit en dringend hoopt om zonder afspraak bij Dokter Grof langs te gaan, en mijn hartslag is weer met een tiental slagen per minuut versneld... Wat haar precies is overkomen, vragen we uiteraard niet, maar wanneer wij een uurtje later weer vertrekken, zal het arme kind nog steeds angstig op een plastic stoeltje zitten wachten en zullen we haar veel sterkte toewensen.
Eindelijk is het dan aan ons. De sympathieke assistente begeleidt me naar de weegschaal en complimenteert me met het feit dat ik geen gram ben bijgekomen de voorbije maand. Fier als een gietertje ga ik zitten en laat mijn bloeddruk nemen. Naar goede gewoonte is de bovendruk aan de hoge kant, maar zit de onderdruk (toch de belangrijkste naar het schijnt) weer helemaal snor. Even later komt de dokter
himself binnen en is het tijd om te verkassen naar een andere ruimte met een beter echografietoestel. De hartslag gaat weer als een razende tekeer wanneer hij gel op mijn bolle onderbuik aanbrengt en het toestel aanspringt. Ik zie wel iets, maar wat het is? Ik heb geen idee.
"Alles ok?", vraag ik dan maar met hese stem. "Ja hoor, alles groeit zoals het hoort. De foetus weegt nu 129 gram! Willen jullie graag het geslacht weten?"
Nog een beetje onder de indruk van het snel kloppende hartje van Mumble, wisselen Rob en ik een opgewonden blik uit en knikken heftig. Ja! Dat willen we!
"Ik zie hier een piemeltje", zegt Dr. Grof. We kijken elkaar aan en krijgen alweer de tranen in de ogen: een zoontje! Dat vinden we super! Tuurlijk, maar een dochtertje hadden we al even fantastisch gevonden!
We zijn er zo van onder de indruk dat we net als vorige keer vergeten te vragen of hij een afdruk maakt van de echo. De assistente merkt onze ontgoocheling hierover en neemt de dokter even apart. Groot is onze verbazing wanneer hij ons terug meeneemt naar het apparaat. "Ik heb ook mijn beroepstrots,hoor. Dus als jullie een foto willen, krijgen jullie die!", en zo geschiedt: we krijgen een foto van het kleine ventje in mijn buik. Op mijn speciaal verzoek wordt er zelfs een close-up van zijn piemeltje gemaakt. 3,4 mm is dat al! Voor Rob uiteraard aanleiding tot blijdschap en uitspraken als "ja, die piemel is al flink groot, zoals die van papa zeker...?" Geen verdere commentaar ...
Wij keren uiterst tevreden terug van ons bezoekje aan de gynaecoloog en voor die man zelf is er ook goed nieuws:
Dokter Grof, dankzij die extra moeite en uw droge humor (meer dan welkom tijdens de stresserende momenten op die stoel van u), bent u goed op weg naar een nieuwe bijnaam!
En die zou best wel eens Dokter Tof kunnen zijn ...
