Beroepstrots

Vrijdag, 14u30

We mogen voor een derde keer langs bij onze allerliefste gynaecoloog, eerder door mij omschreven als Dokter Grof weet u wel ...
Bedoeling is, naast de vanzelfsprekende maandelijkse check-up, te kijken of onze kleine Mumble over een plassertje dan wel een spleetje beschikt. De hele heisa rond het kennen van het geslacht van je baby, iets wat in onze omgeving al had geleid tot speculaties volop, ging eerlijk gezegd een beetje aan ons voorbij. Voor de familie van Rob zou het leuk zijn een mannelijke voortzetter van de familienaam te hebben en voor mijn ouders zou het na het dochtertje van mijn broer fijn zijn een jongetje te hebben als tweede kleinkind. Voor ons maakte het totaal niks uit: nada, rien de knots. Als de kleine maar groeit en bloeit (dixit oma Zee) en het hartje klopt, dat is het enige wat ons op zo'n moment interesseert.
In de wachtkamer kan je, zoals gewoonlijk, over de koppen en bolle buiken lopen. Keer op keer presteren ze het hier toch maar om twee mensen op hetzelfde uur bij dezelfde arts een afspraak te geven. Geen wonder dat je dan pas een uur later eindelijk binnen kunt! Tijd genoeg dus om nog zenuwachtiger te worden en het kalmerende effect van de wandeling naar het ziekenhuis is na tien minuten totaal uitgewerkt. Voeg daar nog een meisje bij dat helemaal overstuur in de wachtkamer zit en dringend hoopt om zonder afspraak bij Dokter Grof langs te gaan, en mijn hartslag is weer met een tiental slagen per minuut versneld... Wat haar precies is overkomen, vragen we uiteraard niet, maar wanneer wij een uurtje later weer vertrekken, zal het arme kind nog steeds angstig op een plastic stoeltje zitten wachten en zullen we haar veel sterkte toewensen.


Eindelijk is het dan aan ons. De sympathieke assistente begeleidt me naar de weegschaal en complimenteert me met het feit dat ik geen gram ben bijgekomen de voorbije maand. Fier als een gietertje ga ik zitten en laat mijn bloeddruk nemen. Naar goede gewoonte is de bovendruk aan de hoge kant, maar zit de onderdruk (toch de belangrijkste naar het schijnt) weer helemaal snor. Even later komt de dokter himself binnen en is het tijd om te verkassen naar een andere ruimte met een beter echografietoestel. De hartslag gaat weer als een razende tekeer wanneer hij gel op mijn bolle onderbuik aanbrengt en het toestel aanspringt. Ik zie wel iets, maar wat het is? Ik heb geen idee.
"Alles ok?", vraag ik dan maar met hese stem. "Ja hoor, alles groeit zoals het hoort. De foetus weegt nu 129 gram! Willen jullie graag het geslacht weten?"
Nog een beetje onder de indruk van het snel kloppende hartje van Mumble, wisselen Rob en ik een opgewonden blik uit en knikken heftig. Ja! Dat willen we!
"Ik zie hier een piemeltje", zegt Dr. Grof. We kijken elkaar aan en krijgen alweer de tranen in de ogen: een zoontje! Dat vinden we super! Tuurlijk, maar een dochtertje hadden we al even fantastisch gevonden!
We zijn er zo van onder de indruk dat we net als vorige keer vergeten te vragen of hij een afdruk maakt van de echo. De assistente merkt onze ontgoocheling hierover en neemt de dokter even apart. Groot is onze verbazing wanneer hij ons terug meeneemt naar het apparaat. "Ik heb ook mijn beroepstrots,hoor. Dus als jullie een foto willen, krijgen jullie die!", en zo geschiedt: we krijgen een foto van het kleine ventje in mijn buik. Op mijn speciaal verzoek wordt er zelfs een close-up van zijn piemeltje gemaakt. 3,4 mm is dat al! Voor Rob uiteraard aanleiding tot blijdschap en uitspraken als "ja, die piemel is al flink groot, zoals die van papa zeker...?" Geen verdere commentaar ...

Wij keren uiterst tevreden terug van ons bezoekje aan de gynaecoloog en voor die man zelf is er ook goed nieuws:
Dokter Grof, dankzij die extra moeite en uw droge humor (meer dan welkom tijdens de stresserende momenten op die stoel van u), bent u goed op weg naar een nieuwe bijnaam!
En die zou best wel eens Dokter Tof kunnen zijn ...

Shoppen!

Omdat de broeken en rokken nu echt wel begonnen te knellen in de buikstreek, werd besloten om samen met mama op stap te gaan in Brugge, op zoek naar hippe zwangerschapskleding. Vooraf had ik reeds gepolst bij enkele ervaringsdeskundige vriendinnen en zowat allemaal verwezen ze me naar H&M. Wel: daarvoor moest ik eigenlijk toch niet speciaal naar Brugge, maar what the hell: alles is mooier in Brugge dus ook de winkel van H&M! En ik moest al snel toegeven dat onze Zweedse vrienden heel wat budgetvriendelijke stukken hebben in de Mama collectie (zie ook foto). We brachten twee uur door in een zo goed als verlaten winkel en kwamen buiten met zakken vol lekkers. In de aangekochte broeken, bloesjes en kleedjes is nog voldoende plek om Mumble lekker te laten groeien. Erg handig, want het lijkt wel of er elke dag enkele centimers buikomtrek bijkomen. Benieuwd wat Dokter Grof daar aanstaande vrijdag over te zeggen heeft!
Om de buikomtrek alvast een steuntje in de rug te geven, trokken we daarna naar een mosselrestaurant en bestelden eerst een glas cava. Lekkerrrrr!
Nu ik slechts af en toe nog een glaasje alcohol tot mij neem, smaakt het des te beter natuurlijk, en ik word al na enkele slokken licht in het hoofd, echt waar! Lekker goedkoop ook. Zal mijn Rob graag horen ;-) (grapje schat!). Na te veel mosselen (en friet) was ondergetekende alweer zo moe dat het al snel richting mama's warme woonkamer ging om daar nog wat na te praten over bevallingen, borstvoeding en andere toekomstzorgen ...



ps: dankjewel mama!

BBB*

* Bolle Buik en Borsten

De broeken beginnen hier al danig te knellen en mijn buik (die nooit plat is geweest by the way) begint hier op een heftig tempo te groeien. Ook mijn borsten zijn iets groter geworden (kan zeker geen kwaad) en ik heb de eer sinds enkele weken in het bezit te zijn van een paar 'marmerborsten'. Ja, wanneer je blauwe aderen ziet doorheen de dunne huid van je borsten, dan is dat heel normaal en mag je ze marmerborsten noemen. Leuk toch? Nou ja: het ziet er niet echt aantrekkelijk uit, maar alles voor een goeie melkproductie en daarop bereidt dat deel van mijn lichaam zich blijkbaar volop voor! En we leren elke dag bij: zo kende ik het begrip marmerborsten nog niet. Moest ik het toevallig toch al een keertje gehoord hebben, zou ik het eerder in verband hebben gebracht met een buste in de Uffizi in Firenze ...zeker niet met een zwangere vrouw!
Maar van al dat mooie marmer voel je gelukkig niets, iets wat je van pijnlijke (what's in a word) tepels niet kan zeggen. Man man man ... het lijkt soms alsof er honderd kleine naaldjes doorheen gestoken worden en er met man en macht aan getrokken wordt. En hoewel ik een heel klein beetje pijn zo af en toe best wel lekker durf te vinden: dit is véél maar dan ook véél te veel van het 'goede' .. De geneugten van de zwangerschap deel tien zullen we maar zeggen ...

een Peuter 'in da house'

Wees niet misleid door de titel beste lezer, het natuurlijke proces der zwangerschap is niet opeens versneld ... Mumble is tot nader order nog steeds een (weliswaar erg actieve) foetus en verre van een baby en zeker nog geen peuter!
Flauw en vergezocht misschien, maar De Peuter is de naam van de sympathieke tandarts waar ik gisteren voor het eerst langsging. Met een stuk of zeven zitten ze daar samen in een hypermoderne tandartsenpraktijk. Het was alweer ettelijke jaren geleden dat ik nog langsging bij een gebitsdokter, maar er was mij dan ook altijd gezegd dat ik me geen zorgen hoefde te maken over mijn tandjes. Tot een poos geleden zomaar een stuk van een tand brak en de miserie begon ... Het stukje tandvlees waar dit accident zich afspeelde zorgde voor nog meer onheil toen het een goede maand geleden zomaar besloot te gaan ontsteken met de nodige zwellingen en pijntjes tot gevolg. Maar: in het eerste trimester van je zwangerschap kan een tandarts weinig of niets doen. Foto's nemen is uit den boze, net als verdoving ...
Maar goed, nu ik veertien weken ver ben, kan het dus wél, en gisteren was het dan zover: ik kon een opname laten maken van de plaats des onheils. De Peuter concludeerde dat er behalve de gehavende tand niks verontrustend aan de hand was. Hij zou wel zorgen voor de extractie van de boosdoener in kwestie en het liefst zo snel mogelijk. En door een aangename verrassing in de agenda bleek er vandaag om 16u nog een plekje: straks is de lastige tand dus voorgoed verleden tijd! Dat grapje gaat me 125 euro kosten en wordt niet terugbetaald door de verzekering ... De vijf minuten bij Dhr. De Peuter gisteren sloegen ook al een gat van 70 euro in mijn bankrekening. Ik weet nu al zeker dat ik de verkeerde job heb gekozen!
Het bloedende tandvlees waarvan ik sinds het begin van mijn zwangerschap last heb, blijkt normaal te zijn. Niet te hard poetsen en vooral veel flossen zijn hiervoor de remedies. En uiteraard: nog een afspraak bij zijn collega die mijn gebit grondig zal reinigen op vrijdag 13 maart ... ook dat zal niet worden terugbetaald zeker?

Vrouw.nl

Een beetje reclame: waarom niet!

Sinds vandaag kan je op www.vrouw.nl regelmatig bijdragen van me lezen.
Het eerste stukje, nu op de website, gaat over de hormonenstorm.

Enjoy!

Dr (misschien toch niet zo?) Grof - deel 2

Vrijdagmiddag 14u30: het is tijd voor een tweede bezoekje aan de gynaecoloog. Vandaag worden we verwacht voor het meten van de nekplooi, daarmee bepaalt de dokter of ons kindje aan het syndroom van Down lijdt. Reden genoeg dus om toch weer nerveus te zijn en met een héél klein hartje naar het ziekenhuis te vertrekken. Daar aangekomen is het duidelijk dat we een tijdje zullen moeten wachten alvorens het aan onze beurt is. We nemen plaats naast een koppel waarvan de vrouw me toch minstens acht maanden ver lijkt. Ik vraag haar hoe laat ze een afspraak heeft (wij staan om 15u geboekt, net als nog een ander koppel) waarop ze antwoordt:"Oh, ik moet pas om 16u, maar mijn water is gebroken, dus ik ben maar iets vroeger naar hier gekomen." Ik vraag haar of de dokter hiervan op de hoogte is wat niet zo blijkt te zijn. Ze meldt dan toch maar de hoogdringendheid van haar bezoek en ja hoor: een uurtje later hoor ik dat ze die dag nog zal bevallen ...
Maar goed, ik dwaal lichtjes af. Om half vier is het aan ons en moet ik terug op de weegschaal (twee kilo eraf, dokter Grof zal nu wel blij zijn zeker?), en aan de bloeddrukmeter: 15 over 7,5, net als bij het eerste bezoekje stijgt mijn bovendruk met twee tot drie punten wanneer ik op die stoel van Dokter Grof beland ... Maar er wordt me gezegd dat ik me geen zorgen hoef te maken, omdat de onderdruk helemaal ok is ...
Na ons nog even alleen te hebben gelaten, komt hij eindelijk binnen en ik merk het direct: vanochtend is de dokter toch met een ander, beter, been uit bed gestapt. Hij smeert mijn buik in met meer gel dan goed voor me is en begint eraan. Maar Mumble is een zeer actieve foetus en het is niet evident de nekplooi te meten. Na enkele minuten is de dokter formeel: de nekplooi meet 0,54 mm, en dat is perfect! Ook het hartje klopt weer zoals het hoort, dus mama en papa zijn heel tevreden.
Wanneer Dokter Grof daarna ook nog zegt dat ik van hem 'goede punten' krijg omdat alles heel erg goed in orde is, heb ik hem toch al een beetje zijn stunt van de vorige keer vergeven ... Ik wens hem zelfs een prettig weekend!
Binnen vier weken gaan we terug, dan weten we of Mumble een jongen of meisje wordt ... ALS Mumble natuurlijk een beetje in de juiste houding wil gaan liggen ...

Maar: so far so good ... en daar zijn wij heel erg gelukkig mee!