La douce France

Donderdagochtend half tien: R. belt aan. Hij pikt me op, want we vertrekken samen voor enkele dagen naar Frankrijk.
Zoals te verwachten viel, staat er een enorme file richting kust, maar dankzij enkele leuke cd's en de aangename gesprekken valt het allemaal best mee. Vier uurtjes later snuiven we de gezonde zeelucht op aan de Franse Opaalkust. Omdat we beiden wel houden van de Franse keuken en ik bij 28 weken zwangerschap werkelijk de hele dag door kan eten, zitten we al snel op het terras van een plaatselijk visrestaurantje.

Ook kleine Mumble houdt wel van de mosseltjes die ik gretig naar binnen werk, want hij beweegt de hele tijd door, iets wat hij de laatste weken trouwens vooral 's nachts doet. Het is voor Mumble natuurlijk ook lang geleden dat hij nog zo ontspannen met mama en papa op stap ging. Hij lijkt het in ieder geval heel plezierig te vinden!

Wanneer we aankomen op onze bestemming, een prachtig gelegen hotelletje op enkele kilometers van de kust, voelen we meteen dat het goed zit. Het is de bedoeling dat we gedurende deze drie dagen weer wat dichter naar elkaar toegroeien en vooral genieten van elkaars gezelschap. En dat lukt al van bij het begin ;-)
Sommige details geef ik uiteraard liever niet prijs, zelfs niet aan de trouwste lezer. Laat ik het er maar gewoon op houden dat we op meer dan één manier opnieuw heel close zijn geworden ...
Naast genieten van elkaar, de mooie omgeving en het lekkere eten, wordt er natuurlijk ook wel veel gepraat. We hebben fijne gesprekken en besluiten er helemaal voor te gaan, zij het stap voor stap zonder iets te overhaasten.

Na drie heerlijke dagen en twee zalige nachten is het dan helaas weer tijd om huiswaarts te keren, maar het goede gevoel dat we aan deze trip hebben overgehouden, zindert (hopelijk nog lang!) na ....

Fier als een gieter...

... dat ben ik op mijn zoon en ook wel op mezelf na ons bezoekje van gisteren aan Dokter Tof.
Mumble's papa had me op het hart gedrukt dat hij er dit keer wel bij zou zijn, dat was alvast een geruststelling.
Vrijdagmiddag 17u30 - Ik staak mijn drukke werkzaamheden voor deze week en 'spring' op de fiets richting ziekenhuis. Onderweg krijg ik een sms van R die, uitgerekend vandaag natuurlijk, vastzit in de file. En hop: die bloeddruk van mij gaat weer de hoogte in!
Gelukkig is het ook op vrijdagavond 'gezellig' druk in de wachtkamer van Dokter Tof. Ik leg de situatie uit en de assistente laat enkele gelukkigen voor hun beurt binnen en zo haalt nerveuze papa in spe het toch nog. Oef!

Eens binnen in de spreekkamer is de eerste 'zware' opdracht: de weegschaal. De voorbije weken heb ik me op het vlak van chocolade en ijsjes net iets meer laten gaan dan anders, dus de schrik zit er wel een beetje in. Groot is mijn verbazing wanneer blijkt dat ik alweer bijna niks ben aangekomen. Complimenten van de assistente en toch wel een beetje een trots en opgelucht gevoel bij mezelf! So far, so good. De assistente neemt nog even de bloeddruk, en ja hoor: de bovendruk is alweer iets hoger dan normaal, maar zo lang de onderdruk stabiel blijft (en dat is al maanden zo), is er geen reden tot ongerustheid. De zenuwen zijn de aanleiding van een iets hogere bovendruk, verder is er niets aan de hand.
Na het nemen van de bloeddruk mag ik gaan liggen en is het tijd voor de echo. Joepie: ons kleine ventje op het scherm zien. En hij is zo mooi! En ik durf te zweren dat hij naar ons lachte, dat kleine mondje bewoog en hij keek recht in de camera. Van plankenkoorts alleszins geen sprake, want hij laat ons alles mooi zien: zijn armpjes en beentjes strekt en plooit hij weer. Goh: het is gewoon een zodanig indrukwekkend en ontroerend gezicht dat we vergeten te vragen hoe groot hij is of hoeveel hij weegt.

Maar als de dokter vertelt dat alles goed met hem gaat en dat we allebei een goed rapport krijgen, dan maken we ons daar verder ook geen zorgen over. Het gaat goed met kleine Mumble en ook mama is goed bezig. En daar mag ze best trots op zijn, gezien de toch niet zo evidente situatie ...

The Circle of Life

De lente staat voor nieuw leven en nieuwe energie in aanloop naar de zomer. Helaas is de lente ook een seizoen waarin het leven van vele mensen uitdooft. Mijn lieve, prachtige grootvader is ons helaas ook ontvallen.

Na meer dan twee maanden ziekenhuisverblijf kwam er twee weken geleden een einde aan de lijdensweg van mijn grootvader. Omdat het te gevaarlijk was voor kleine Mumble in mijn buik, kreeg ik helaas niet de kans hem nog een bezoekje te brengen in het hospitaal. Geen persoonlijk afscheidsmoment dus en dat maakte het allemaal heel erg vaag en misschien ook wel een beetje surrreëel voor me. Tot ik op vrijdagavond naar het rouwcentrum ging, waar ik met mijn neus op de harde feiten werd gedrukt: mijn lieve opa is niet langer de levendige man waarmee ik namiddagen aan een stuk een kaartje legde. Gelukkig was R. erbij om me te steunen en een hart onder de riem te steken. Alleen had ik dit emotioneel niet kunnen dragen.

Maandag - Vanochtend is er de uitvaartplechtigheid in het kleine kerkje van mijn geboortedorp, pittoresk gelegen aan de mooiste bocht van de Schelde. Het doet mij en de rest van de familie deugd om zoveel mensen te zien op de begrafenis. Natuurlijk kunnen zij het verdriet niet wegnemen, maar het is alleszins een grote steun voor onze familie, voornamelijk voor mijn grootmoeder dan. Zij blijft nu immers alleen achter en verloor de man waarmee ze bijna zestig (!) jaar getrouwd was. Ik krijg het erg moeilijk wanneer ik haar bij het plaatsnemen in de kerk, een dikke knuffel geef. Gelukkig is R. er ook vandaag bij en kan ik naar hartelust in zijn hand knijpen.

Dinsdag - Mijn Latijns-Amerikaanse vriendin is hoogzwanger en was uitgerekend voor 16 april. Het is ondertussen 21 april en vandaag is het eindelijk zover: ze gaat bevallen. In België bevallen, in tegenstelling tot in Nederland, de meeste vrouwen in het ziekenhuis. Daar blijven ze dan vaak nog vier of vijf dagen na de geboorte. Persoonlijk vind ik dat, bij een normale geboorte zonder complicaties natuurlijk, flink overdreven. Zelf zal ik eerder kiezen voor een poliklinische bevalling: bevallen in het ziekenhuis en wanneer de baby en ikzelf het goed stellen: een paar uurtjes later naar huis, mijn eigen bedje in ... Maar goed: terug naar mijn vriendin. In de vroege namiddag vraagt ze me haar te vergezellen in de verloskamer en ik twijfel geen seconde. Ze beschouwt me zowat als haar enige familie hier in Antwerpen, dus ik moet er gewoon bij zijn. Bovendien bevalt ze in het ziekenhuis waar ook ik mijn kleine Mumble op de wereld wil zetten. Ik begeleid haar tijdens de weeën tot een stuk in de avond, wanneer de papa er is. Dan besluit ik het aan hen beiden over te laten. 's Morgens krijg ik dan het verlossende nieuws: om iets voor enen 's nachts is hun dochtertje, via een keizersnede, ter wereld gekomen en moeder en kind stellen het beiden uitstekend!

Om iets voor enen 's nachts, dat betekent op 22 april, toevallig of niet ook mijn verjaardag ... de dag waarop ik drieëndertig jaar geleden werd geboren en mijn dierbare grootvader de taak aanvaardde mijn 'peter' te worden. Zo voel ik dat de 'circle of life' rond is. Voorlopig dan, want in augustus zet ik natuurlijk mijn eigen zoontje op de wereld! En ik ben rotsvast van plan even lief en inspirerend voor hem te zijn als mijn grootvader het voor mij is geweest ...

Lees de de column ook op Vrouw.nl