Time flies when you're ... ... a mom! (and having fun!)

Het is inderdaad weer veel te lang geleden dat ik hier nog iets neerschreef, maar alle moeders (en vaders) zullen me allicht begrijpen. Met een kleine baby in je huis vliegen de dagen voorbij en ik geef toe: de eerste weken leek het alsof mijn leven bestond uit luiers verversen, eten geven, boertjes opwekken, baby in bad doen en baby in slaap wiegen. Nu beginnen León en ik elkaar beter te begrijpen en lijk ik stilaan weer wat meer tijd te vinden voor mama-dingen zoals deze blog. Nu ik toch even de tijd vind, probeer ik de kans dan ook te grijpen om het met de rest van de wereld te delen: Ja, het is enorm zwaar met een kleine baby, maar als die kleine even naar je lacht, dan smelten die, soms vervloekte, slapeloze nachten en onverklaarbare huilbuien als sneeuw voor de zon. Dit is mijn zoon, mijn vlees en bloed dat negen maanden lang van een minuscuul speldekopje uitgroeide tot een klein mensje met alles erop en eraan, in MIJN buik dan nog wel. Dat besef begint meer en meer tot me door te dringen en het gevoel is zo overweldigend. Daar kan niets of niemand aan tippen!

Ondertussen weegt León bijna vijf kilo en zie ik hem elke dag veranderen. De blik in zijn ogen wordt met de dag intelligenter, de geluidjes die hij maakt, duiden volgens mijn bescheiden mening op een vrolijke, lieve en slimme baby en zijn beweginkjes kunnen me uren bezighouden. De kinderarts en vroedvrouw zijn het met me eens als ik zeg dat hij het prima doet en iedereen die mijn zoon te zien krijgt, wordt verliefd op hem. León is gewoonweg perfect!

De eerste weken waren zowel voor mij als voor de papa serieus wennen. Bij het minste schoten hij en ik (ook hier pleit ik schuldig: hij in veel mindere mate) in paniek. De eerste keer dat hij zich verslikte in zijn papje, had ik de telefoon al in mijn handen om de ambulance te bellen en vloog de Avent-fles de kamer door. En toen hij voor het eerst de hik had, vreesde ik voor één of andere mysterieuze aandoening.
Ik zwijg dan nog over de baby acné waarvan hij op de leeftijd van amper drie weken plots last kreeg. Alleen wist ik toen niet dat het een onschuldige acné betrof, maar hield ik mijn hart al vast voor het verdict van de arts. Ik was ervan overtuigd dat hij allergisch was aan de melk en zag ons al een lange vermoeiende zoektocht naar het juiste papje afleggen. Maar nee hoor: de acné verdween en mama was erg gelukkig...tot er de volgende dag plots witgele korstjes verschenen tussen zijn wenkbrauwen en op zijn hoofdje. "Oh nee", dacht ik,"nu heeft hij echt een vieze ziekte te pakken." Niets was (alweer) minder waar: ook melkkorstjes zijn erg normaal bij een kleine baby. Nu smeer ik zijn hoofdje dagelijks in met amandelolie en probeer ik met een speciaal kammetje de korstjes te verwijderen. Ook deze fase zal weer voorbijgaan, maar mijn pessimistisch-realistische ik vraagt zich nu al af wat het volgende kwaaltje zal zijn ...

Dit zijn dingen die je op voorhand niet te horen krijgt van andere mama's en papa's, maar beste lezer: ze zijn dus doodnormaal en komen voor bij de meerderheid van die kleine melkmonstertjes... U bent bij deze gewaarschuwd ...

Enneh, León jongen: mama houdt zielsveel van je en welk kwaaltje je ook treft, ik zal het met alle plezier proberen te verhelpen!

Tepeltrauma

Mijn initiële plan om poliklinisch te bevallen viel enkele dagen voor de geboorte van mijn schattebout in het water. Een keizersnede vereist namelijk een volledige week (lees 7 dagen na de geboorte van je baby) in het ziekenhuis. Ik heb al geen aangeboren voorliefde voor ziekenhuizen, laat staan dat ik er vrijwillig een week zou gaan verblijven in een gemeenschappelijke kamer bij temperaturen die de dertig graden ruimschoots overschrijden. Maar: niets aan te doen, die keizersnede is noodzakelijk, dus moet ik ook langere tijd in het ziekenhuis verblijven.
Bij het inschrijven op maandagochtend beslis ik dan toch maar een eenpersoonskamer te nemen, ondanks het feit dat ik niet over een hospitalisatieverzekering beschik. Maar ach: de factuur komt pas binnen drie maanden, zorgen voor later dus. En er zijn gelukkig mensen die me in deze spannende maar dure periode steunen (de personen in kwestie weten wel dat ik hen bedoel en bij deze nogmaals: hartelijk dank namens mezelf en León). Ik zal me daar toch iets meer op mijn gemak voelen dan in een kamer die ik met God-weet-wie moet delen.

Na de bevalling breng ik nog een tijdje door in de verloskamer in afwachting van het vrijkomen van een privé-kamer en het geluk staat aan mijn kant: de eenpersoonskamers zijn vol, dus krijg ik zonder extra supplementen een luxekamer. Wow!
De kamer lijkt wel een balzaal, maar de eerste dagen heb ik daar niets aan. Ik lig dan aan het bed gekluisterd met een infuus en een sonde... Gelukkig (enfin, zo denk ik er de eerste dagen over) zijn er de vele verpleegsters, dokters, vroedvrouwen, poetsvrouwen en andere behulpzame dames die voor León en mij zorgen. De dankbaarheid om zo veel hulp slaat echter na enkele dagen om in ergernis.

Het ziekenhuis waar ik ben bevallen staat erom bekend babyvriendelijk te zijn en is dus heel erg voorstander van borstvoeding. Nu had ik op voorhand duidelijk gekozen om borstvoeding te geven, maar eveneens had ik aan mijn vroedvrouw meegedeeld dat ik dat niet koste wat kost wou doen. Wel ... na drie dagen is León al hysterisch aan het huilen wanneer hij ook maar de kleinste glimp van mijn tepels opvangt. Reden hiervoor ligt volgens mij bij de vele verschillende vrouwenhanden die hem om de twee uur (mama en zoon worden hiervoor speciaal gewekt, dag EN nacht) vastgrijpen en op stevige wijze tegen de borst drukken. Aanleggen? Ik zou het gerust 'aanduwen' durven te noemen ...
Hoe beter ik begin te herstellen van de operatie, hoe meer ik me hieraan begin te ergeren natuurlijk. Op woensdag wil ik maar 1 ding: voor het weekend thuis zijn.
Al die 'vreemde' vrouwen die mijn pasgeboren eerste kindje (goedbedoeld uiteraard) betasten en allemaal hun eigen mening hebben over wat ik nu precies moet doen: het werkt me op de zenuwen en ook dat bevordert de melkproductie en borstvoeding niet.
Het komt zelfs zo ver dat León te veel gewicht verliest en ik helemaal het gevoel heb een slechte moeder te zijn. Zo kan het echt niet langer en ik heem het heft in handen: vrijdag ga ik naar huis.
Het hoeft misschien niet gezegd, maar toch doe ik het: vrijdagmiddag sta ik half verdoofd te wachten op León's papa en enkele dagen later hebben we, dankzij extra flesvoeding, een mooi ritme gevonden samen.

Vandaag weegt onze zoon vier kilo en blaakt hij van gezondheid. Het tepeltrauma laat nog steeds zijn spoortjes na, maar jongedames (tussen o en twee): binnen achttien jaar zal dat wel verdwenen zijn. Geen paniek dus!