Daten!

Erg orthodox is mijn huidige situatie zeker niet sinds R. twee weken geleden bij zijn broer introk, in afwachting van een eigen plekje. Samen met kleine Mumble in mijn buik woon ik in het appartement waarin we vorig jaar samen enthousiast onze intrek namen.
Omdat het alleen zijn me niet echt in het bloed zit, besloot ik dat het tijd was om weer te gaan daten. Wacht, ik hoor jullie al lichtjes afkeurend zuchten: "Nee toch Leentje, Mumble's papa is pas twee weken geleden vertrokken en jij gaat alweer daten???" Wel, laat me jullie meteen geruststellen: de date van afgelopen zaterdag wás er eentje met de papa van kleine Mumble. Hij is ook echt de enige man waarmee ik ooit nog wil daten, zoveel is zeker!

Maar goed, terug naar zaterdag. Voor mij leek het echt een eerste date, zo zenuwachtig was ik. Het is natuurlijk absurd om dit te denken van een afspraak met de man wiens kind je draagt, dus ja, alweer hoor ik jullie alweer denken: "Wat bezielt die meid nu weer?" Maar toch: ik voelde het aan alsof het een allereerste afspraakje met R. betrof ... Misschien had ik daarom in eerste instantie gepland om op zaterdagavond samen uit eten te gaan, maar dat zag hij niet zo goed zitten. Begripvol als ik ben, of althans probeer te zijn in deze 'speciale' omstandigheden, stemde ik toe met een cafébezoekje in de namiddag.

Vroeg in de ochtend trok ik al de stad in om de tijd te doden en op zoek te gaan naar een nieuwe outfit die zowel mijn breder wordende heupen (hip hoi!) als groeiende buik (ben ik apetrots op!) zou accentueren. Helaas voor mij, maar gelukkig voor mijn bankrekening, vond ik niet onmiddellijk een geschikte outfit. Ben dan maar een boekhandel in gevlucht waar ik de nieuwste van Candace Bushnell aanschafte. Niks zo goed om de zenuwen bij het daten te onderdrukken dan een boek van Mevrouw Sex and the City herself toch?

Maar alweer dwaal ik af ... Ik vatte een half uur voor afspraak post aan een rustig tafeltje op de plaats van afspraak. Met een koffie verkeerd en versgedrukte chicklit bij de hand voelde ik me alleszins iets rustiger worden. Mijn date daagde een half uur te laat op, maar daarvoor had hij een zeer goede reden. Moest ik R. nog nooit eerder hebben gezien, had ik nu over een coup de foudre kunnen spreken, maar in dit geval kan dat niet. Jammer, want ik voelde naast een kriebelende Mumble in de onderbuik ook een lading vlinders in de buik.

Wat zie ik die man graag! En wat was het een zalige date! We praatten honderduit en hadden nog nooit eerder een dergelijk open en constructief gesprek. Vijf uur later namen we, beiden zichtbaar tevreden over ons eerste afspraakje, afscheid in het donker. Een tweede date komt er zeker, en een derde, een vierde... En wie weet wat er nog allemaal volgt...


Lees deze column ook op Vrouw.nl