Het is inderdaad weer veel te lang geleden dat ik hier nog iets neerschreef, maar alle moeders (en vaders) zullen me allicht begrijpen. Met een kleine baby in je huis vliegen de dagen voorbij en ik geef toe: de eerste weken leek het alsof mijn leven bestond uit luiers verversen, eten geven, boertjes opwekken, baby in bad doen en baby in slaap wiegen. Nu beginnen León en ik elkaar beter te begrijpen en lijk ik stilaan weer wat meer tijd te vinden voor mama-dingen zoals deze blog. Nu ik toch even de tijd vind, probeer ik de kans dan ook te grijpen om het met de rest van de wereld te delen: Ja, het is enorm zwaar met een kleine baby, maar als die kleine even naar je lacht, dan smelten die, soms vervloekte, slapeloze nachten en onverklaarbare huilbuien als sneeuw voor de zon. Dit is mijn zoon, mijn vlees en bloed dat negen maanden lang van een minuscuul speldekopje uitgroeide tot een klein mensje met alles erop en eraan, in MIJN buik dan nog wel. Dat besef begint meer en meer tot me door te dringen en het gevoel is zo overweldigend. Daar kan niets of niemand aan tippen!
Ondertussen weegt León bijna vijf kilo en zie ik hem elke dag veranderen. De blik in zijn ogen wordt met de dag intelligenter, de geluidjes die hij maakt, duiden volgens mijn bescheiden mening op een vrolijke, lieve en slimme baby en zijn beweginkjes kunnen me uren bezighouden. De kinderarts en vroedvrouw zijn het met me eens als ik zeg dat hij het prima doet en iedereen die mijn zoon te zien krijgt, wordt verliefd op hem. León is gewoonweg perfect!
De eerste weken waren zowel voor mij als voor de papa serieus wennen. Bij het minste schoten hij en ik (ook hier pleit ik schuldig: hij in veel mindere mate) in paniek. De eerste keer dat hij zich verslikte in zijn papje, had ik de telefoon al in mijn handen om de ambulance te bellen en vloog de Avent-fles de kamer door. En toen hij voor het eerst de hik had, vreesde ik voor één of andere mysterieuze aandoening.
Ik zwijg dan nog over de baby acné waarvan hij op de leeftijd van amper drie weken plots last kreeg. Alleen wist ik toen niet dat het een onschuldige acné betrof, maar hield ik mijn hart al vast voor het verdict van de arts. Ik was ervan overtuigd dat hij allergisch was aan de melk en zag ons al een lange vermoeiende zoektocht naar het juiste papje afleggen. Maar nee hoor: de acné verdween en mama was erg gelukkig...tot er de volgende dag plots witgele korstjes verschenen tussen zijn wenkbrauwen en op zijn hoofdje. "Oh nee", dacht ik,"nu heeft hij echt een vieze ziekte te pakken." Niets was (alweer) minder waar: ook melkkorstjes zijn erg normaal bij een kleine baby. Nu smeer ik zijn hoofdje dagelijks in met amandelolie en probeer ik met een speciaal kammetje de korstjes te verwijderen. Ook deze fase zal weer voorbijgaan, maar mijn pessimistisch-realistische ik vraagt zich nu al af wat het volgende kwaaltje zal zijn ...
Dit zijn dingen die je op voorhand niet te horen krijgt van andere mama's en papa's, maar beste lezer: ze zijn dus doodnormaal en komen voor bij de meerderheid van die kleine melkmonstertjes... U bent bij deze gewaarschuwd ...
Enneh, León jongen: mama houdt zielsveel van je en welk kwaaltje je ook treft, ik zal het met alle plezier proberen te verhelpen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten