Tepeltrauma

Mijn initiële plan om poliklinisch te bevallen viel enkele dagen voor de geboorte van mijn schattebout in het water. Een keizersnede vereist namelijk een volledige week (lees 7 dagen na de geboorte van je baby) in het ziekenhuis. Ik heb al geen aangeboren voorliefde voor ziekenhuizen, laat staan dat ik er vrijwillig een week zou gaan verblijven in een gemeenschappelijke kamer bij temperaturen die de dertig graden ruimschoots overschrijden. Maar: niets aan te doen, die keizersnede is noodzakelijk, dus moet ik ook langere tijd in het ziekenhuis verblijven.
Bij het inschrijven op maandagochtend beslis ik dan toch maar een eenpersoonskamer te nemen, ondanks het feit dat ik niet over een hospitalisatieverzekering beschik. Maar ach: de factuur komt pas binnen drie maanden, zorgen voor later dus. En er zijn gelukkig mensen die me in deze spannende maar dure periode steunen (de personen in kwestie weten wel dat ik hen bedoel en bij deze nogmaals: hartelijk dank namens mezelf en León). Ik zal me daar toch iets meer op mijn gemak voelen dan in een kamer die ik met God-weet-wie moet delen.

Na de bevalling breng ik nog een tijdje door in de verloskamer in afwachting van het vrijkomen van een privé-kamer en het geluk staat aan mijn kant: de eenpersoonskamers zijn vol, dus krijg ik zonder extra supplementen een luxekamer. Wow!
De kamer lijkt wel een balzaal, maar de eerste dagen heb ik daar niets aan. Ik lig dan aan het bed gekluisterd met een infuus en een sonde... Gelukkig (enfin, zo denk ik er de eerste dagen over) zijn er de vele verpleegsters, dokters, vroedvrouwen, poetsvrouwen en andere behulpzame dames die voor León en mij zorgen. De dankbaarheid om zo veel hulp slaat echter na enkele dagen om in ergernis.

Het ziekenhuis waar ik ben bevallen staat erom bekend babyvriendelijk te zijn en is dus heel erg voorstander van borstvoeding. Nu had ik op voorhand duidelijk gekozen om borstvoeding te geven, maar eveneens had ik aan mijn vroedvrouw meegedeeld dat ik dat niet koste wat kost wou doen. Wel ... na drie dagen is León al hysterisch aan het huilen wanneer hij ook maar de kleinste glimp van mijn tepels opvangt. Reden hiervoor ligt volgens mij bij de vele verschillende vrouwenhanden die hem om de twee uur (mama en zoon worden hiervoor speciaal gewekt, dag EN nacht) vastgrijpen en op stevige wijze tegen de borst drukken. Aanleggen? Ik zou het gerust 'aanduwen' durven te noemen ...
Hoe beter ik begin te herstellen van de operatie, hoe meer ik me hieraan begin te ergeren natuurlijk. Op woensdag wil ik maar 1 ding: voor het weekend thuis zijn.
Al die 'vreemde' vrouwen die mijn pasgeboren eerste kindje (goedbedoeld uiteraard) betasten en allemaal hun eigen mening hebben over wat ik nu precies moet doen: het werkt me op de zenuwen en ook dat bevordert de melkproductie en borstvoeding niet.
Het komt zelfs zo ver dat León te veel gewicht verliest en ik helemaal het gevoel heb een slechte moeder te zijn. Zo kan het echt niet langer en ik heem het heft in handen: vrijdag ga ik naar huis.
Het hoeft misschien niet gezegd, maar toch doe ik het: vrijdagmiddag sta ik half verdoofd te wachten op León's papa en enkele dagen later hebben we, dankzij extra flesvoeding, een mooi ritme gevonden samen.

Vandaag weegt onze zoon vier kilo en blaakt hij van gezondheid. Het tepeltrauma laat nog steeds zijn spoortjes na, maar jongedames (tussen o en twee): binnen achttien jaar zal dat wel verdwenen zijn. Geen paniek dus!