Dakloze moeder met baby

Het wordt weer kouder en natter, de periode van het jaar waarin de media ons wijzen op de vele daklozen in onze steden. Met de economische crisis die nog volop woedt, zal volgens mijn bescheiden mening het aantal mensen zonder dak boven het hoofd deze winter alleen maar toenemen. Misschien is het wel goed dat we allemaal eens ondervinden wat het is om niet elke avond na het werk - of het solliciteren of het drinken van pinten omdat we geen werk nog zicht erop hebben - naar een warm nest kunnen terugkeren. Er moet iets of iemand geweest zijn die het gisteren het gepaste moment vond om mij dat ook eens aan den lijve te laten ondervinden.
Wat een blitsbezoek aan de apotheek op de hoek moest worden, draaide uit op een zoektocht naar onderdak. Mama Leentje was namelijk zo verstrooid/dom geweest haar sleutels aan het daartoe voorziene rekje te laten hangen. Gevolg: veel te licht gekleed bevond ze zich vijf minuten na haar vertrek sleutelloos voor haar eigen voordeur mét een huilerige baby van nog geen twee maanden in een draagzak op haar buik. Gelukkig had kleine León net gegeten en had hij ook pas een schone luier gekregen van mama.
Maar: het begon te regenen en een venijnige wind stak de kop op. Papa had 's middags al gebeld met de boodschap dat hij moest overwerken en tijdens het werk is papa niet op zijn GSM bereikbaar. Ik heb wel een noodnummer waarop ik kan bellen zodat hij kan worden opgespoord ergens op de immens grote terreinen van de fabriek waar hij op dit moment gedetacheerd is, maar dit was nu niet het moment hem nodeloos schrik aan te jagen. Dan maar de huisbazin gebeld, maar die reageerde zelfs na vijf keer bellen, twee voicemail-berichten en twee sms-berichten niet op mijn noodkreet.
Ondertussen begon het iets harder te regenen, dus keerde ik maar terug naar de apotheek op de hoek waar ik van de vriendelijke dames mijn callcenter mocht inrichten.
Zonder resultaat belde ik een vriendin die in de buurt woont: zij was op dat moment niet thuis. Ook mijn broer, die op een kwartiertje trammen gehuisvest is, was niet bereikbaar. De moed zakte me stilaan in de schoenen, vooral omdat kleine León mijn rusteloosheid begon te voelen en weldra zijn volgende voeding zou willen.
Ok, de pap, het flesje en een speentje kocht ik dan maar bij de apotheek, dat was toch al iets. Enkele telefoontjes later kreeg ik dan toch mijn broer aan de lijn: ik kon bij hem terecht. Oef! Na een ritje op een overvolle tram kwamen we lichtjes verkleumd aan en kon ik onmiddellijk een flesje maken voor mijn hongerig welpje. Nogmaals: oef!

Toen ik enkele uren later samen met mijn zoon in mijn warme bedje lag, moest ik denken aan al die moeders met baby's die dit gevoel dagelijks zullen moeten meemaken. Ik weet niet of de heiligverklaring van Jef De Veuster er voor iets tussenzit, maar ik las al de hele dag zo af en toe een moment van bezinning in. Ik ga dan ook de kleertjes waarin mijn flinke zoon van 5,5 kg niet meer past bij elkaar zoeken en één dezer bezorg ik ze aan Moeders voor Moeders of een andere organisatie die mama's helpt die niet hetzelfde geluk als ik mogen kennen.