De lente staat voor nieuw leven en nieuwe energie in aanloop naar de zomer. Helaas is de lente ook een seizoen waarin het leven van vele mensen uitdooft. Mijn lieve, prachtige grootvader is ons helaas ook ontvallen.
Na meer dan twee maanden ziekenhuisverblijf kwam er twee weken geleden een einde aan de lijdensweg van mijn grootvader. Omdat het te gevaarlijk was voor kleine Mumble in mijn buik, kreeg ik helaas niet de kans hem nog een bezoekje te brengen in het hospitaal. Geen persoonlijk afscheidsmoment dus en dat maakte het allemaal heel erg vaag en misschien ook wel een beetje surrreëel voor me. Tot ik op vrijdagavond naar het rouwcentrum ging, waar ik met mijn neus op de harde feiten werd gedrukt: mijn lieve opa is niet langer de levendige man waarmee ik namiddagen aan een stuk een kaartje legde. Gelukkig was R. erbij om me te steunen en een hart onder de riem te steken. Alleen had ik dit emotioneel niet kunnen dragen.
Maandag - Vanochtend is er de uitvaartplechtigheid in het kleine kerkje van mijn geboortedorp, pittoresk gelegen aan de mooiste bocht van de Schelde. Het doet mij en de rest van de familie deugd om zoveel mensen te zien op de begrafenis. Natuurlijk kunnen zij het verdriet niet wegnemen, maar het is alleszins een grote steun voor onze familie, voornamelijk voor mijn grootmoeder dan. Zij blijft nu immers alleen achter en verloor de man waarmee ze bijna zestig (!) jaar getrouwd was. Ik krijg het erg moeilijk wanneer ik haar bij het plaatsnemen in de kerk, een dikke knuffel geef. Gelukkig is R. er ook vandaag bij en kan ik naar hartelust in zijn hand knijpen.
Dinsdag - Mijn Latijns-Amerikaanse vriendin is hoogzwanger en was uitgerekend voor 16 april. Het is ondertussen 21 april en vandaag is het eindelijk zover: ze gaat bevallen. In België bevallen, in tegenstelling tot in Nederland, de meeste vrouwen in het ziekenhuis. Daar blijven ze dan vaak nog vier of vijf dagen na de geboorte. Persoonlijk vind ik dat, bij een normale geboorte zonder complicaties natuurlijk, flink overdreven. Zelf zal ik eerder kiezen voor een poliklinische bevalling: bevallen in het ziekenhuis en wanneer de baby en ikzelf het goed stellen: een paar uurtjes later naar huis, mijn eigen bedje in ... Maar goed: terug naar mijn vriendin. In de vroege namiddag vraagt ze me haar te vergezellen in de verloskamer en ik twijfel geen seconde. Ze beschouwt me zowat als haar enige familie hier in Antwerpen, dus ik moet er gewoon bij zijn. Bovendien bevalt ze in het ziekenhuis waar ook ik mijn kleine Mumble op de wereld wil zetten. Ik begeleid haar tijdens de weeën tot een stuk in de avond, wanneer de papa er is. Dan besluit ik het aan hen beiden over te laten. 's Morgens krijg ik dan het verlossende nieuws: om iets voor enen 's nachts is hun dochtertje, via een keizersnede, ter wereld gekomen en moeder en kind stellen het beiden uitstekend!
Om iets voor enen 's nachts, dat betekent op 22 april, toevallig of niet ook mijn verjaardag ... de dag waarop ik drieëndertig jaar geleden werd geboren en mijn dierbare grootvader de taak aanvaardde mijn 'peter' te worden. Zo voel ik dat de 'circle of life' rond is. Voorlopig dan, want in augustus zet ik natuurlijk mijn eigen zoontje op de wereld! En ik ben rotsvast van plan even lief en inspirerend voor hem te zijn als mijn grootvader het voor mij is geweest ...
Lees de de column ook op Vrouw.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten