The Big Day - het verslag

Ondertussen is onze kleine schat bijna twee weken oud, dus hoog tijd om hier wat meer te vertellen over hoe hij op de wereld kwam. Zoals eerder al gemeld, werd bij mijn bezoek aan de vervanger van Dr Tof (die een weekje met vakantie was) vastgesteld dat mijn bekken te smal was om León te verzekeren van een veilige doorgang. Er werd dus een afspraak gemaakt voor een keizersnede op maandag 17 augustus, vier dagen na de uitgerekende bevallingsdatum en toevallig (of niet) ook de dag die Dr Tof had voorspeld als uiteindelijke geboortedatum van onze zoon.

Die maandag
Ik zou rond 10u naar het ziekenhuis gaan en dan in de vroege namiddag onder het mes gaan. Om 9u krijg ik echter telefoon van Dr Tof himself (voor diegenen onder ons die zich al de hele tijd afvragen wie die man nu eigenlijk is: zijn identiteit zal spoedig bekend gemaakt worden!). Hij vraagt me of ik alvast naar het ziekenhuis wil komen, want ze zijn daar al klaar voor me. Later blijkt dat twee keizersnedes zijn weggevallen waardoor ik plots 's ochtends al aan de beurt ben. Geen tijd om me nerveuzer te maken dan ik al was dus. We vertrekken onmiddellijk naar het ziekenhuis, ik schrijf me in (op het laatste moment beslis ik toch maar voor een eenpersoonskamer te kiezen) en begeef me naar het verloskwartier. Daar krijg ik op vijf minuutjes tijd een infuus en een laatste check-up van mezelf en de kleine man. Een kwartier later lig ik in het operatiekwartier waar een (niet zo fijne) vrouwelijke anesthesist pogingen doet me de epidurale verdoving toe te dienen. Met een baby van bijna vier kilo in mijn buik slaag ik er met heel veel moeite in mijn rug bol te maken, maar na een tijd lang proberen (en veel pijn) lukt het dan toch. Ik word op de operatietafel gelegd en terwijl R helemaal steriel wordt gemaakt, komt Dokter Tof alvast even mijn handje vasthouden. Gezien mijn verleden van hyperventilatie en paniekaanvallen geen overbodige luxe! Stilaan verdwijnt elk gevoel uit mijn onderlichaam waardoor ik weet dat het bijna zo ver is. Binnen dit en een half uur is onze zoon geboren, een onbeschrijflijk gevoel!
Ondertussen is R er komen bij zitten. Ik kan enkel zijn ogen zien, de rest van hem zit verstopt onder het traditionele groene pak, maar die spreken boekdelen. Ook hij is enorm zenuwachtig om zometeen zijn zoon te leren kennen. Hij houdt mijn (ferm zwetend) handje vast en houdt het team van dokters en verplegers goed in de gaten.
"Schat", vraag ik hem,"zijn ze al begonnen?"
"Nee hoor, ze zijn bezig met de voorbereidingen", luidt zijn antwoord. Maar ik voel een getrek en geduw van jewelste en enkele seconden later is het zover: een nieuwe wereldburger zet zijn longen open en schreeuwt het hele ziekenhuis bij elkaar. Welkom op de wereld León! Vanaf dan gaat alles enorm snel en verkeer ik in een roes. De baby wordt aan me getoond en onmiddellijk meegenomen om te wassen. R mag mee en ik blijf verweesd achter op de operatietafel. De placenta moet nog verwijderd worden en de wonde gehecht. Even later komt kleine León frisgewassen en flink rozig heel even bij me en mag ik hem alvast een zoentje geven. Onbeschrijflijk wat er dan allemaal door me heen gaat. Ik besef het nog niet helemaal, maar dit is wel mijn zoon, onze zoon, ons kindje!

Na het dichtnaaien van de wonde, word ik nog even naar 'recovery' gebracht, maar lang duurt dat niet. Ik wil immers naar mijn zoon, wie kan het me kwalijk nemen!
León zelf ligt ondertussen lekker bij papa en heeft het duidelijk naar zijn zin. Een vroedvrouw legt hem op mijn buik en ik voel voor het eerst zijn zachte babyhuid tegen mijn naakte lichaam. Man man man ... dit is geweldig!