Dr (misschien toch niet zo?) Grof - deel 2

Vrijdagmiddag 14u30: het is tijd voor een tweede bezoekje aan de gynaecoloog. Vandaag worden we verwacht voor het meten van de nekplooi, daarmee bepaalt de dokter of ons kindje aan het syndroom van Down lijdt. Reden genoeg dus om toch weer nerveus te zijn en met een héél klein hartje naar het ziekenhuis te vertrekken. Daar aangekomen is het duidelijk dat we een tijdje zullen moeten wachten alvorens het aan onze beurt is. We nemen plaats naast een koppel waarvan de vrouw me toch minstens acht maanden ver lijkt. Ik vraag haar hoe laat ze een afspraak heeft (wij staan om 15u geboekt, net als nog een ander koppel) waarop ze antwoordt:"Oh, ik moet pas om 16u, maar mijn water is gebroken, dus ik ben maar iets vroeger naar hier gekomen." Ik vraag haar of de dokter hiervan op de hoogte is wat niet zo blijkt te zijn. Ze meldt dan toch maar de hoogdringendheid van haar bezoek en ja hoor: een uurtje later hoor ik dat ze die dag nog zal bevallen ...
Maar goed, ik dwaal lichtjes af. Om half vier is het aan ons en moet ik terug op de weegschaal (twee kilo eraf, dokter Grof zal nu wel blij zijn zeker?), en aan de bloeddrukmeter: 15 over 7,5, net als bij het eerste bezoekje stijgt mijn bovendruk met twee tot drie punten wanneer ik op die stoel van Dokter Grof beland ... Maar er wordt me gezegd dat ik me geen zorgen hoef te maken, omdat de onderdruk helemaal ok is ...
Na ons nog even alleen te hebben gelaten, komt hij eindelijk binnen en ik merk het direct: vanochtend is de dokter toch met een ander, beter, been uit bed gestapt. Hij smeert mijn buik in met meer gel dan goed voor me is en begint eraan. Maar Mumble is een zeer actieve foetus en het is niet evident de nekplooi te meten. Na enkele minuten is de dokter formeel: de nekplooi meet 0,54 mm, en dat is perfect! Ook het hartje klopt weer zoals het hoort, dus mama en papa zijn heel tevreden.
Wanneer Dokter Grof daarna ook nog zegt dat ik van hem 'goede punten' krijg omdat alles heel erg goed in orde is, heb ik hem toch al een beetje zijn stunt van de vorige keer vergeven ... Ik wens hem zelfs een prettig weekend!
Binnen vier weken gaan we terug, dan weten we of Mumble een jongen of meisje wordt ... ALS Mumble natuurlijk een beetje in de juiste houding wil gaan liggen ...

Maar: so far so good ... en daar zijn wij heel erg gelukkig mee!