Een nieuwe lente, een nieuw begin ...

Gisteren, zaterdag, tevens het begin van de lente, mijn eerste stappen richting onafhankelijkheid gezet door middel van het aanschaffen van een flink stalen ros. Tweedehands, maar van goede kwaliteit en voorzien van een degelijk slot. Zo'n slot is geen overbodige luxe in een stad waar ik al tot drie keer toe werd beroofd van een (dure) tweewieler...

Omdat dat eerste bescheiden stapje richting mobiliteit gevierd dient te worden, spreek ik af met enkele vriendinnen op een zonovergoten terrasje. Ik trakteer op kaaskroketten, zij luisteren voor de zoveelste keer naar mijn pijnlijk verhaal. Maar ook dat heeft een reden: diezelfde dag heb ik afspraak met mijn Elvis.

Hij arriveert, niet geheel volgens zijn gewoonten, een kwartier te laat. Net als ik ziet hij er moe en niet echt happy uit. In tegenstelling tot wat ik volgens sommigen zou moeten voelen (Yes, ook hij ziet af!), voel ik liefde, enorm veel liefde, voor deze man. Ik wil hem koesteren, knuffelen, kussen, totdat hij weet dat alles goedkomt ... Ik hou zo verdomd veel van die gast. En sorry voor de feministes onder mijn vriendinnen: ik kan hem niet opgeven, zelfs niet hard tegen hem zijn, ook niet na alles wat er is gebeurd. Aan elk verhaal zijn er twee kanten: hoe laf het op het eerste gezicht ook lijkt om een zwangere vrouw te laten zitten, ik weet absoluut zeker dat dit nooit de bedoeling is geweest. Net als het bij mij nooit de bedoeling is geweest hem weg te jagen...
Ik krijg het moeilijk en traantjes wellen op wanneer we het over praktische zaken hebben, maar daarin ben ik zeker niet de enige, want ook hij heeft zichtbaar moeite met de toestand. Het is allemaal verwarrend (wat met onze baby? wat met onze relatie? ...) langs de ene kant en kristalhelder (we moeten dringend elk ons eigen plekje vinden) langs de andere kant ...
Na het gesprek op een terrasje is het tijd voor het onvermijdelijke: hij wil ook nog enkele spullen oppikken in 'ons' appartement... Hem bezig te zien met het inpakken van sokken, onderbroeken en toiletgerief brengt de waterlanders weer boven. Ook voor hem is dit geen gemakkelijk moment, zoveel is duidelijk.

Bij een afsluitende koffie en sigaret, beslissen we om alles een beetje tijd & hem zijn ruimte te gunnen, en vooral dat we het samen zullen oplossen. We zullen we zien hoe het dan allemaal verder verloopt ... alleszins is één ding zeker: onze liefde is verre van dood en ons kindje zal een papa en mama hebben ...