(bijna) klaar

Lees de column op Vrouw.nl


Wanneer ik me nog maar vijf minuutjes buiten waag, krijg ik steevast de vraag 'Hoe lang nog?' of 'Voor wanneer is het?' Mijn buik is dan ook 'omvangrijk' genoeg opdat mensen zich die vraag kunnen stellen.

Exact 37 weken zwanger ben ik vandaag. Officieel wil dit zeggen dat kleine Mumble volledig ontwikkeld is, dat ik thuis zou kunnen bevallen en dat het nu elk moment kan gebeuren. Na mijn bezoekje aan de vroedvrouw maandag echter weet ik dat mijn baby wel al lichtjes is ingedaald, maar zeker nog niet klaar ligt aan de 'uitgang'. Op zich vind ik dat niet erg, want zo heb ik nog even tijd voor mezelf. Ik wil zeker de enveloppen nog schrijven voor de geboortekaartjes, moet nog naamkaartjes zoeken en schrijven voor de doopsuiker en er liggen nog pakken boeken en dvd's die zich hier de voorbije maanden (en zelfs jaren) opstapelden. En ik zou ook graag wat uitrusten, zodat ik goed voorbereid aan de bevalling kan beginnen ...

Verder zijn er nog enkele onafgewerkte (professionele) opdrachtjes die ik deze week eindelijk wil afronden en slaat ook de nestdrang met steeds grotere opdringerigheid toe. Ik ben de hele dag door bezig met wassen, drogen, strijken, afwassen of poetsen ... en dat is een drang waaraan ik voorheen héél erg goed kon weerstaan, geloof me. Ik heb trouwens ook een poetsvrouw, gelukkig maar, anders zou ik hier dag en nacht staan poetsen ook ... Nu zwaait zij één keer in de week de zwabber hier in huis zodat de zwaarste klussen alvast niet meer door mij hoeven gedaan te worden.

Wat wél klaarstaat, is mijn koffertje waarmee ik naar de kraamkliniek zal vertrekken, samen met de babytas waarin ik de spulletjes voor Mumble heb zitten. Ook de Maxicosi is klaar om mijn zoon van het ziekenhuis veilig thuis te brengen. Sinds maandag staat ook het wiegje te pronken naast mijn bed. Zou Mumble zich pakweg vandaag nog willen tonen aan de rest van de wereld, ben ik in elk geval voorbereid op zijn komst. Wat de bevalling betreft: daar probeer ik zo weinig mogelijk bij stil te staan. Die verloopt bij elke vrouw anders en de vreselijke pijnen blijk je ook erg snel te zijn vergeten als je dat kleine wondertje in je armen houdt. Zeggen dat ik niet bang ben, zou overdreven zijn, maar tot op dit moment blijf ik er vrij rustig onder ... Ik hoop dus dat Mumble niet zo heel lang meer op zich laat wachten, want dat zal me enkel tot meer nadenken nopen ... Dus Mumble: binnen twee weekjes mag jij geboren worden hoor ;-)