De Puppies

'Wat een rare naam voor een crèche', niet enkel een reactie op mijn zoveelste statusaanpassing op Facebook vandaag, maar ook mijn eerste gedachte toen ik León (toen nog bekend als Mumble) op de wachtlijst zette van de stedelijke kinderdagverblijven (KDV). De Puppies leek me leuk: geen al te grote kribbe, gelegen in de Grote Hondstraat (vandaar die puppies dus) in de hippe Zurenborgwijk. Nu Mumble ondertussen al bijna vijf maanden als León door het leven gaat, werd het stilaan tijd dat mama overdag toch weer iets meer teksten zou gaan produceren en iets minder tussen luiers, flesjes en groentenpapjes zou hangen. Die luiers en papjes worden hier namelijk niet zomaar gratis en voor niks door de schoorsteen geschoven...

Vanochtend was het dus zover: ik zou mijn zoon voor het eerst langer dan een paar uurtjes bij 'vreemde' mensen op een 'vreemde' plek achterlaten. In de aanloop naar dat grote moment waren er hier, op redelijke afstand van diezelfde hippe wijk, al wel wat traantjes gevloeid, dus ik hield mijn hart vast. Een emotioneel verslag van een bewogen dag.

6u30: León is wakker en wil eten. Mama maakt een extra grote fles, omdat de kleine prins gisterenavond iets minder at wegens ferm verstopte neus. De inhoud is in no time binnengewerkt en na de obligate dubbele boer en het verschonen der luier dommelt León alweer in. Dagelijkse gewoonte, normaal gezien ook voor mama, maar die is vandaag te nerveus om zich nog een half uurtje op bed te leggen. Ze begint aan de voorbereidingen en pakt de nodige reservekleding, luiers, melkpoeder, etc in en noteert alvast die eerste voeding in het allereerste schriftje van haar zoon. Want zo werkt dat bij De Puppies: alles wordt genoteerd. Structuur. Fantastisch

08u30: León's papa stuurt me een sms dat hij thuis vertrekt en er dus binnen een klein half uurtje is. Ik ben enorm blij dat hij zijn kerstverlof met een dagje heeft verlengd om onze zoon naar De Puppies te brengen en in de namiddag ook weer op te halen. En vooral: omdat hij mij opvangt.

09u15: kleine prins is wakker en wordt goed warm aangekleed om de vrieskou te trotseren. Achteraf zal blijken dat sneeuwbanden op de kinderwagen geen overbodige luxe zouden zijn. Iets voor de Bedenkers ...Anyone?

09u45: we arriveren in de Grote Hondstraat en begeven ons naar het gedeelte 'niet-lopers', want zo scheidt men hier de baby's van de peutertjes. Maar wat dan met de 'zelfstandige zitters', de 'kruipers' en de 'ik wil niet kruipen maar kan wel razendsnel voortbewegen op mijn achterwerkers'? Enfin, de niet-lopers dus.
We worden er erg vriendelijk ontvangen, geven León en zijn schriftje af en pakken zo snel mogelijk de biezen. Een wonder geschiedt: geen tranen, noch van de zoon, noch van de mama of papa.

10u00: we zitten op café en drinken koffie. We voelen ons onwennig. We drinken nog een koffie en twijfelen dan even of we misschien op dit vroege uur toch niet voor iets sterkers moeten gaan. Nee, slecht idee. We vertrekken.

11u00: we zijn thuis en vragen ons af of we al eens zouden bellen. Doen het niet, hangen enkele schilderijen aan mijn muren en houden ons nuttig & aangenaam bezig.



13u00: papa vertrekt omdat hij nog enkele verplichtingen heeft. Ik voel me alweer onwennig. Ik bel dan toch maar even. Alles is ok, onze zoon is flink en huilt niet, maar kirt, roept en slaapt als een voorbeeldig prinsje. Flink zo!

16u00: papa is terug en we vertrekken, benieuwd naar de reactie van onze zoon wanneer hij ons weerziet. Hij zal wel blij zijn zeker?

16u30: we krijgen te horen dat León erg lief en vrolijk is geweest, maar toch niet zo heel erg veel heeft kunnen eten. Toch wat onwennig dan? Of is het die verdomde verstopte neus? Ik gok op het tweede, want ons ventje lijkt zich goed te amuseren daar bij de Puppies. Mama en papa zullen goed slapen vannacht ...

Merci!

Merci León dat je me al drie maanden lang dag en nacht gezelschap houdt. Hoe slecht ik me ook mag voelen, jouw heerlijke glimlach tovert meteen ook een lach op mijn gezicht.
De voorbije weken en dagen waren enorm bewogen, maar dankzij jou, lieve zoon, weet ik dat alles altijd goedkomt. Jij zal er altijd voor me zijn en onze liefde voor elkaar is onvoorwaardelijk. Ik geniet elke dag, elk uur en elke minuut van jouw aanwezigheid.
Ik had van mezelf nooit verwacht dat ik een man die boert, schreeuwt en kwijlt ZO aantrekkelijk zou vinden.
Of je nu mijn nieuwe, tweedehandse trui doopt met een mix van Nutrilon Omneo en maagzuur, de meest stinkende, plakkerige en vieze luier produceert of zodanig met je voetjes trappelt in bad dat de stop loskomt en de badkamer vol water staat: het geeft allemaal niks! Integendeel: ik vind het charmant! Jij bent mijn alles en oh wee wie jou ooit pijn doet: die zal het geweten hebben. Ik zal jou beschermen, zo lang ik leef!

Bedankt dus León, duizendmaal bedankt dat jij in mijn leven kwam!

Bedankt ook aan al mijn vrienden die zo fantastisch en lief voor ons zijn. Jullie zijn stuk voor stuk schatten!

En nu stop ik voor de stroop hier van het scherm loopt ...

Kleine Leon

Voor de kritische zielen onder u me op de vingers tikken: nee, het gaat hier niet over mijn kleine León maar wel degelijk over Kleine Leon, sindskort literaire held van mijn zoon en zijn moeder, en die heeft géén accent op de 'o'. Van een fijne vriendin (Merci Ellen!) kregen we tijdens onze spetterende babyborrel twee boekjes cadeau: 'Kleine Leon is bloot' (Linne Bie) voor de prins en 'Hoe overleef ik mijn familie' (J. Cleese)voor zijn mama. Aan dat laatste boek moet ik nog beginnen, maar het eerste heb ik al vele malen herlezen en voorgelezen.
By the way, zo even tussendoor: het is niet omdat ik mijn zoon 'kleine prins' noem dat ik mezelf als koningin bestempel. Nou ja: drama queen misschien, heel af en toe dan ...
Maar ik dwaal te ver af nu. Terug naar Leon en León.
Omdat een schrijvende/lezende ouder nooit te vroeg kan beginnen met het doorgeven van haar/zijn liefde voor het geschreven woord trok ik vandaag met mijn kleine León richting Bouwcentrum (ja, ik weet het Antwerp Expo, maar dat kent echt niemand). Ik wilde er even snel wat boeken kopen en ondertussen mijn grootste schat tonen aan enkele bevriende auteurs.

Dat je als kersverse single mom niet zomaar even snel en spontaan iets onderneemt, dat wist ik al, maar wanneer ik richting tramhalte wandel besef ik dat het met een wandelwagen (al is het dan een Quinny die veel te veel geld kost) onmogelijk is de ondergrondse halte 'Plantin' zonder kleerscheuren te bereiken. Ik wandel dan maar naar de dichtstbijzijnde bovengrondse halte en wring me daar vrij vlot de tram op, waarmee ik al even vlot tot aan het Bouwcentrum geraak. Ik ga vanzelfsprekend op zoek naar de persruimte, want daar is het rustig en zijn spijs en drank voorzien. Nou: dan moet je er eerst nog geraken natuurlijk. Een bescheiden doch steile trap (vier treden) scheiden me van de deur. Oef! Een bereidwillige medewerker helpt me en met Quinny en al begeef ik me richting registratiebalie. Ik speur rond naar spijs (een mini Bounty) en drank (een Espresso uit een machine die het hele Bouwcentrum doet daveren) en ontdoe me van de kledingstukken die niet noodzakelijk zijn om de gemiddelde beursbezoeker genânt te doen wegkijken. Koud is het zeker niet hier.
Na een praatje met de persverantwoordelijke gaat het richting Hal 2 waar ik de Clavis-stand bezoek om even Leen Vandereyken te groeten die net een nieuw tienermeiden-boek heeft geworpen. Leuk weerzien, maar: veel te warm!
Zij weet me wel te vertellen waar ik Kleine Leon kan vinden en na veel trek- en duwwerk zijn we op onze bestemming. Kleine Prins gelukkig, mama gelukkig en na een korte groet aan Stan Lauryssens (Je weet wel, die van Dalí, ook al mét accent) gaat het nog even richting sapjes-bar voor mama. Een heerlijke vitaminenklapper later sta ik weer bij de beruchte trap aan de persruimte en helpt een vriendelijke dame me de trap op en de keuken in. Flesje opwarmen voor León, papje geven, boertje laten en weg zijn we weer.
Een extreem vermoeiend avontuur, maar heel blij dat ik mijn kleine prins der letteren nu al met zoveel papier en inkt omringd zag!

Dakloze moeder met baby

Het wordt weer kouder en natter, de periode van het jaar waarin de media ons wijzen op de vele daklozen in onze steden. Met de economische crisis die nog volop woedt, zal volgens mijn bescheiden mening het aantal mensen zonder dak boven het hoofd deze winter alleen maar toenemen. Misschien is het wel goed dat we allemaal eens ondervinden wat het is om niet elke avond na het werk - of het solliciteren of het drinken van pinten omdat we geen werk nog zicht erop hebben - naar een warm nest kunnen terugkeren. Er moet iets of iemand geweest zijn die het gisteren het gepaste moment vond om mij dat ook eens aan den lijve te laten ondervinden.
Wat een blitsbezoek aan de apotheek op de hoek moest worden, draaide uit op een zoektocht naar onderdak. Mama Leentje was namelijk zo verstrooid/dom geweest haar sleutels aan het daartoe voorziene rekje te laten hangen. Gevolg: veel te licht gekleed bevond ze zich vijf minuten na haar vertrek sleutelloos voor haar eigen voordeur mét een huilerige baby van nog geen twee maanden in een draagzak op haar buik. Gelukkig had kleine León net gegeten en had hij ook pas een schone luier gekregen van mama.
Maar: het begon te regenen en een venijnige wind stak de kop op. Papa had 's middags al gebeld met de boodschap dat hij moest overwerken en tijdens het werk is papa niet op zijn GSM bereikbaar. Ik heb wel een noodnummer waarop ik kan bellen zodat hij kan worden opgespoord ergens op de immens grote terreinen van de fabriek waar hij op dit moment gedetacheerd is, maar dit was nu niet het moment hem nodeloos schrik aan te jagen. Dan maar de huisbazin gebeld, maar die reageerde zelfs na vijf keer bellen, twee voicemail-berichten en twee sms-berichten niet op mijn noodkreet.
Ondertussen begon het iets harder te regenen, dus keerde ik maar terug naar de apotheek op de hoek waar ik van de vriendelijke dames mijn callcenter mocht inrichten.
Zonder resultaat belde ik een vriendin die in de buurt woont: zij was op dat moment niet thuis. Ook mijn broer, die op een kwartiertje trammen gehuisvest is, was niet bereikbaar. De moed zakte me stilaan in de schoenen, vooral omdat kleine León mijn rusteloosheid begon te voelen en weldra zijn volgende voeding zou willen.
Ok, de pap, het flesje en een speentje kocht ik dan maar bij de apotheek, dat was toch al iets. Enkele telefoontjes later kreeg ik dan toch mijn broer aan de lijn: ik kon bij hem terecht. Oef! Na een ritje op een overvolle tram kwamen we lichtjes verkleumd aan en kon ik onmiddellijk een flesje maken voor mijn hongerig welpje. Nogmaals: oef!

Toen ik enkele uren later samen met mijn zoon in mijn warme bedje lag, moest ik denken aan al die moeders met baby's die dit gevoel dagelijks zullen moeten meemaken. Ik weet niet of de heiligverklaring van Jef De Veuster er voor iets tussenzit, maar ik las al de hele dag zo af en toe een moment van bezinning in. Ik ga dan ook de kleertjes waarin mijn flinke zoon van 5,5 kg niet meer past bij elkaar zoeken en één dezer bezorg ik ze aan Moeders voor Moeders of een andere organisatie die mama's helpt die niet hetzelfde geluk als ik mogen kennen.

Iron Man

Kind & Gezin: de laatste tijd meer dan ooit in het nieuws en niet bepaald op een positieve manier. Afgelopen dinsdagavond maakten León en ik voor de derde keer kennis met hen. De eerste keer dateert alweer van een goeie maand geleden toen de verpleegster hier op huisbezoek kwam. Vriendinnen hadden me al gewaarschuwd voor deze 'baby gestapo', en dit nog voor het hele Hitler-crèche-schandaal in Hoboken losbarstte. Maar toen we kennis maakten met Anaïs, bleek alles erg goed mee te vallen. Van haar geen betuttelend wijzend vingertje omdat ik overwegend flesjes geef met af en toe een slokje moedermelk. Nee, zij was duidelijk: "Je moet doen wat het beste aanvoelt voor jou en je kindje." Exact wat ik van plan was dus!
Ze maakte meteen een afspraak met ons om een week later naar het consultatiebureau te komen voor de gehoortest, die erg vlot verliep voor de kleine prins.

Terug naar dinsdagavond dan: voor het eerst op consultatie bij de kinderarts van K&G, een spannend moment voor mama, papa en de kleine man.

Bij aankomst moeten we León meteen uitkleden en in niets meer dan zijn pampertje (vandaar de hitte in de wachtzaal!) wordt hij door twee sympathieke vrijwilligsters gewogen (5,120 kg!) en gemeten (55,5 cm, maar volgens mij houdt de dame in kwestie zijn beentjes niet helemaal gestrekt ...). Daarna worden we bij Anaïs verwacht waar we al onze vragen kunnen stellen over, voornamelijk, voeding en stoelgang. Nooit gedacht trouwens dat ik van lifestyle journaliste/copywriter zou veranderen in een mama die uren aan een stuk met groot enthousiasme kan blijven praten over papjes, stoelgangen, pampers en andere zaken die voor niet-ouders enorm saai en ronduit vies moeten lijken. Aan hen: sorry, onderbreek me gerust als het je begint te vervelen!
Maar ik wijk af: tijdens het gesprekje met Anaïs besluiten we over te schakelen op een nieuwe pap en voortaan ook Evian te gebruiken in plaats van Spa. Ik had voordien al een vermoeden dat Spa meer krampjes veroorzaakt en dat vermoeden wordt dus bevestigd door K&G. Spa blijkt een harder water te zijn en sommige baby's reageren daar niet erg goed op. Wat de melk zelf betreft, schakelen we over op een zogenaamde 'comfort'-voeding. Hier is die veel duurder dan wat we ons ventje nu voorschotelen, maar in Nederland kost die comfortvoeding een pak minder dan de 'basis'voeding hier. Niet twijfelen dus!

Tot slot hebben we nog een korte consultatie bij de kinderarts, die ons over de hele lijn geruststelt. León doet het meer dan prima. Zijn reacties zijn beter dan bij de gemiddelde baby van zes weken en ze noemt hem dan ook een 'triatleet in wording'.
Een goed rapport over de hele lijn dus!

Ik zou zeggen "Doe zo voort zoon" (en mama en papa ook natuurlijk!)

Time flies when you're ... ... a mom! (and having fun!)

Het is inderdaad weer veel te lang geleden dat ik hier nog iets neerschreef, maar alle moeders (en vaders) zullen me allicht begrijpen. Met een kleine baby in je huis vliegen de dagen voorbij en ik geef toe: de eerste weken leek het alsof mijn leven bestond uit luiers verversen, eten geven, boertjes opwekken, baby in bad doen en baby in slaap wiegen. Nu beginnen León en ik elkaar beter te begrijpen en lijk ik stilaan weer wat meer tijd te vinden voor mama-dingen zoals deze blog. Nu ik toch even de tijd vind, probeer ik de kans dan ook te grijpen om het met de rest van de wereld te delen: Ja, het is enorm zwaar met een kleine baby, maar als die kleine even naar je lacht, dan smelten die, soms vervloekte, slapeloze nachten en onverklaarbare huilbuien als sneeuw voor de zon. Dit is mijn zoon, mijn vlees en bloed dat negen maanden lang van een minuscuul speldekopje uitgroeide tot een klein mensje met alles erop en eraan, in MIJN buik dan nog wel. Dat besef begint meer en meer tot me door te dringen en het gevoel is zo overweldigend. Daar kan niets of niemand aan tippen!

Ondertussen weegt León bijna vijf kilo en zie ik hem elke dag veranderen. De blik in zijn ogen wordt met de dag intelligenter, de geluidjes die hij maakt, duiden volgens mijn bescheiden mening op een vrolijke, lieve en slimme baby en zijn beweginkjes kunnen me uren bezighouden. De kinderarts en vroedvrouw zijn het met me eens als ik zeg dat hij het prima doet en iedereen die mijn zoon te zien krijgt, wordt verliefd op hem. León is gewoonweg perfect!

De eerste weken waren zowel voor mij als voor de papa serieus wennen. Bij het minste schoten hij en ik (ook hier pleit ik schuldig: hij in veel mindere mate) in paniek. De eerste keer dat hij zich verslikte in zijn papje, had ik de telefoon al in mijn handen om de ambulance te bellen en vloog de Avent-fles de kamer door. En toen hij voor het eerst de hik had, vreesde ik voor één of andere mysterieuze aandoening.
Ik zwijg dan nog over de baby acné waarvan hij op de leeftijd van amper drie weken plots last kreeg. Alleen wist ik toen niet dat het een onschuldige acné betrof, maar hield ik mijn hart al vast voor het verdict van de arts. Ik was ervan overtuigd dat hij allergisch was aan de melk en zag ons al een lange vermoeiende zoektocht naar het juiste papje afleggen. Maar nee hoor: de acné verdween en mama was erg gelukkig...tot er de volgende dag plots witgele korstjes verschenen tussen zijn wenkbrauwen en op zijn hoofdje. "Oh nee", dacht ik,"nu heeft hij echt een vieze ziekte te pakken." Niets was (alweer) minder waar: ook melkkorstjes zijn erg normaal bij een kleine baby. Nu smeer ik zijn hoofdje dagelijks in met amandelolie en probeer ik met een speciaal kammetje de korstjes te verwijderen. Ook deze fase zal weer voorbijgaan, maar mijn pessimistisch-realistische ik vraagt zich nu al af wat het volgende kwaaltje zal zijn ...

Dit zijn dingen die je op voorhand niet te horen krijgt van andere mama's en papa's, maar beste lezer: ze zijn dus doodnormaal en komen voor bij de meerderheid van die kleine melkmonstertjes... U bent bij deze gewaarschuwd ...

Enneh, León jongen: mama houdt zielsveel van je en welk kwaaltje je ook treft, ik zal het met alle plezier proberen te verhelpen!

Tepeltrauma

Mijn initiële plan om poliklinisch te bevallen viel enkele dagen voor de geboorte van mijn schattebout in het water. Een keizersnede vereist namelijk een volledige week (lees 7 dagen na de geboorte van je baby) in het ziekenhuis. Ik heb al geen aangeboren voorliefde voor ziekenhuizen, laat staan dat ik er vrijwillig een week zou gaan verblijven in een gemeenschappelijke kamer bij temperaturen die de dertig graden ruimschoots overschrijden. Maar: niets aan te doen, die keizersnede is noodzakelijk, dus moet ik ook langere tijd in het ziekenhuis verblijven.
Bij het inschrijven op maandagochtend beslis ik dan toch maar een eenpersoonskamer te nemen, ondanks het feit dat ik niet over een hospitalisatieverzekering beschik. Maar ach: de factuur komt pas binnen drie maanden, zorgen voor later dus. En er zijn gelukkig mensen die me in deze spannende maar dure periode steunen (de personen in kwestie weten wel dat ik hen bedoel en bij deze nogmaals: hartelijk dank namens mezelf en León). Ik zal me daar toch iets meer op mijn gemak voelen dan in een kamer die ik met God-weet-wie moet delen.

Na de bevalling breng ik nog een tijdje door in de verloskamer in afwachting van het vrijkomen van een privé-kamer en het geluk staat aan mijn kant: de eenpersoonskamers zijn vol, dus krijg ik zonder extra supplementen een luxekamer. Wow!
De kamer lijkt wel een balzaal, maar de eerste dagen heb ik daar niets aan. Ik lig dan aan het bed gekluisterd met een infuus en een sonde... Gelukkig (enfin, zo denk ik er de eerste dagen over) zijn er de vele verpleegsters, dokters, vroedvrouwen, poetsvrouwen en andere behulpzame dames die voor León en mij zorgen. De dankbaarheid om zo veel hulp slaat echter na enkele dagen om in ergernis.

Het ziekenhuis waar ik ben bevallen staat erom bekend babyvriendelijk te zijn en is dus heel erg voorstander van borstvoeding. Nu had ik op voorhand duidelijk gekozen om borstvoeding te geven, maar eveneens had ik aan mijn vroedvrouw meegedeeld dat ik dat niet koste wat kost wou doen. Wel ... na drie dagen is León al hysterisch aan het huilen wanneer hij ook maar de kleinste glimp van mijn tepels opvangt. Reden hiervoor ligt volgens mij bij de vele verschillende vrouwenhanden die hem om de twee uur (mama en zoon worden hiervoor speciaal gewekt, dag EN nacht) vastgrijpen en op stevige wijze tegen de borst drukken. Aanleggen? Ik zou het gerust 'aanduwen' durven te noemen ...
Hoe beter ik begin te herstellen van de operatie, hoe meer ik me hieraan begin te ergeren natuurlijk. Op woensdag wil ik maar 1 ding: voor het weekend thuis zijn.
Al die 'vreemde' vrouwen die mijn pasgeboren eerste kindje (goedbedoeld uiteraard) betasten en allemaal hun eigen mening hebben over wat ik nu precies moet doen: het werkt me op de zenuwen en ook dat bevordert de melkproductie en borstvoeding niet.
Het komt zelfs zo ver dat León te veel gewicht verliest en ik helemaal het gevoel heb een slechte moeder te zijn. Zo kan het echt niet langer en ik heem het heft in handen: vrijdag ga ik naar huis.
Het hoeft misschien niet gezegd, maar toch doe ik het: vrijdagmiddag sta ik half verdoofd te wachten op León's papa en enkele dagen later hebben we, dankzij extra flesvoeding, een mooi ritme gevonden samen.

Vandaag weegt onze zoon vier kilo en blaakt hij van gezondheid. Het tepeltrauma laat nog steeds zijn spoortjes na, maar jongedames (tussen o en twee): binnen achttien jaar zal dat wel verdwenen zijn. Geen paniek dus!