D-Day

13 augustus: D-Day. De datum is al maanden een moment waar zowel ik als de papa, als de rest van de familie en de (virtuele) vrienden naartoe leven. Die dag is bijna voorbij en kleine Mumble zit nog steeds hoog en droog in mama's buik. Gisterenavond was er ook een check-up voorzien, voor een keer niet bij Dokter Tof, want die is een weekje met vakantie. We hadden een afspraak bij het afdelingshoofd van het ziekenhuis die meteen ook zou controleren of er al sprake was van enige 'ontsluiting'.
De eerste controles verlopen vlot: Mumble is op vijf dagen tijd 300 gram bijgekomen en de teller staat nu op 3580 gram, wat erg flink is. Zijn hartje klopt ook op een fraai ritme en hij zit perfect klaar om geboren te worden.
So far, so good.
Daarna is het de beurt aan het intern onderzoek en het duurt geen vijf seconden of dat wordt gestaakt. "Kleedt u zich maar terug aan mevrouw, want uw bekken is waarschijnlijk veel te smal." Wat een schok! Dit betekent dan dat ik een keizersnede moet ondergaan om kleine Mumble op de wereld te zetten. Ik kan de tranen niet tegenhouden en ook R. is zichtbaar onder de indruk. Je zou voor minder natuurlijk, want hiermee hadden we totaal geen rekening gehouden. We proberen echter nog niet te panikeren en na een kort, maar duidelijk, gesprek met de dokter wordt er alvast een afspraak gemaakt voor een keizersnede aanstaande maandag. Ik moet echter vandaag, op D-Day dus, nog even een scan laten nemen waarmee elke twijfel meteen wordt weggenomen: mijn bekken is inderdaad te smal voor een natuurlijke bevalling.
Conclusie: een hoop verwarde gevoelens, maar de zekerheid is er nu wel: ten laatste maandagmiddag word ik voor het eerst mama!